ژان بروهات

(1905 - 1983 م)

در سال ۱۹۳۹ مدیریت موزه تاریخ زنده مونتروی به او سپرده شد. پس از جنگ جهانی دوم، او به عنوان متصدی موزه منصوب شد. او در موسسه مطالعات سیاسی پاریس، مسائل مربوط به شوروی را تدریس می‌کند. در این دوره، او یک فعال فعال بود: او روزنامه L'Université syndicalste را اداره می‌کرد و برای حزب کمونیست فرانسه در دفتر فدراسیون دپارتمان‌ها فعالیت داشت، که به گفته مارک پیولو «او یکی از درخشان‌ترین سخنرانان آن در سال‌های جبهه مردمی بود». او محاکمات مسکو و محکومیت‌های ناشی از آن را تایید می‌کند و توجیه آن را با قیاس با «مجازات جاسوسان و خائنین در طول انقلاب فرانسه» می‌یابد. در طول سال‌های ۱۹۳۷-۱۹۳۸، کمیسیون اجرایی حزب کمونیست فرانسه از فعالان پرسید که نظرشان در مورد تروتسکیسم چیست و آیا تروتسکیستی (در واقع، تمام کسانی که با خط سیاسی انترناسیونال کمونیست مخالف بودند) را می‌شناسند یا خیر و او متهم شد که برادر همسرش را محکوم کرده است. او پیمان آلمان و شوروی را تایید می‌کند. او که در سپتامبر ۱۹۳۹ با شروع جنگ جهانی دوم بسیج شده بود، به دلیل «تبلیغات انقلابی» از نزدیک تحت نظر بود و در ۱۸ ژوئن ۱۹۴۰ به اسارت درآمد. آکادمی فرانسه در سال ۱۹۴۲ جایزه ژنرال موتو را به او اهدا کرد. او در مارس ۱۹۴۳، به لطف مدارک جعلی که نشان می‌داد او پرستار است، آزاد شد. سپس حزب کمونیست فرانسه با او تماس گرفت تا تعهد دائمی خود را به مقاومت اعلام کند، اما او که در مورد برخی مسائل با رهبری حزب موافق نبود، این پیشنهاد را رد کرد]. او به پست خود در دبیرستان بازگشت و در جبهه ملی دانشگاه شرکت کرد. از سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۷، او رهبری کار آموزش اتحادیه‌های کارگری CGT را بر عهده داشت او بعدها عضو هیئت مدیره و بخش جهت‌دهی موسسه تاریخ اجتماعی CGT شد. در ژوئیه ۱۹۴۶، او وارد دبیرستان لاکانال شد، جایی که به مدت هشت سال در خگنه تدریس کرد. شاگرد سابق او، منتقد ادبی، ژرار ژنت، در کتاب خود با عنوان «باردادراک» (Seuil)، به آموزه‌های او ادای احترام می‌کند. او به ویژه با طنز بر توانایی خود در ساخت یک طرح سه قسمتی «در مورد هر موضوعی» تاکید می‌کند. جدی‌تر اینکه، او او را استادی توصیف می‌کند که برایش «هیچ چیز نباید بالاتر از حرفه فکری و الزامات حرفه‌ای باشد». از سال ۱۹۵۴، ژان بروهات در دانشگاه سوربن تدریس می‌کرد. او همچنین در موسسه مطالعات سیاسی پاریس و مدرسه عالی بازرگانی دوره‌هایی ارائه می‌دهد. پس از سال ۱۹۶۸، او در گروه تاریخ دانشگاه جدید ونسن (که از آن زمان به دانشگاه پاریس ۸ تغییر نام داده است) تدریس کرد. او پدربزرگ رمان‌نویس، فابریس پلیسکین، روزنامه‌نگار فرهنگی در نوول آبزرواتور است. اگرچه او روسی صحبت نمی‌کرد و هرگز به اتحاد جماهیر شوروی نرفته بود، کتاب «تاریخ اتحاد جماهیر شوروی» او که بارها تجدید چاپ شده است، مدت‌ها به عنوان مرجع در نظر گرفته می‌شد. در سال ۱۹۴۹، در جریان محاکمه ویکتور کراوچنکو علیه مجله «لتر فرانسه»، به عنوان یک «متخصص» به دادگاه فراخوانده شد. ژان بروهات اعلام کرد که در کتاب کراوچنکو با عنوان «من آزادی را انتخاب کردم» «موارد غیرمحتمل»، «تناقض» و «نادرست» وجود دارد. او همچنین اظهار داشت که «شمارش کاشی‌های شکسته، داستان یک انقلاب را روایت نمی‌کند»]. به گفته مورخ فیلیپ روبریو، او «کاملاً متعهد» به استالینیسم بود. با این حال، او مانند بسیاری از روشنفکران کمونیست یا صرفاً فعالان، تکامل می‌یابد. از نظر سیاسی، دیدگاه و عملکرد او فاصله مشخصی با عملکرد حزب کمونیست فرانسه (PCF) پیدا کرد. او در اواخر دهه ۱۹۶۰ در کنار ژان درش، ژیلبر بدیا، مادلین ربریو، روبر مرل و دیگران همکاری کرد.