بدرالدین کتابی

(1291 - 1366 هـ.خ)

پس از تحصیل در مدارس قدیم اصفهان ، در مشهد به تحصیل ادبیات ، فقه ، منطق ، اصول فلسفهٔ اسلامی پرداخت. وی "منظومهٔ" حاج ملاهادی سبزواری را نزد شیخ محمد خراسانی فراگرفت. پس از اخذ دیپلم علمی ، در ۱۳۱۶ش ، موفق به اخذ درجهٔ لیسانس در رشتهٔ فلسفه و علوم تربیتی از دانش‌‌سرای عالی و دانشکدهٔ ادبیات شد. وی به دو زبان عربی و فرانسه تسلط کامل داشت. پس از فراغت از تحصیل ابتدا در اصفهان به تدریس در دبیرستان‌‌ها مشغول شد و سپس ریاست ادب و چندی معاونت ادارهٔ کل فرهنگ استان اصفهان را عهده‌دار بود. وی در بنیان‌گذاری دانشکدهٔ ادبیان اصفهان در ۱۳۳۷ش و نیز تأسیس کتابخانهٔ آن نقش مؤثری داشت. سال‌‌‌ها نمیز در آن دانشکده به تدریس فلسفه ، روان‌شناسی ، منطق نظری و عملی ، ادبیات فارسی و متون فلسفی به زبان فرانسه پرداخت. بیشتر به حاج‌آقا رحیم ارباب و حاج شیخ محمد باقر الفت مصاحبت داشت. از آثارش: "هیپنوتیسم در دسترس همه"؛ "فروغ خاور" ، شرح حال و آئین رهبانیت بودا ، ترجمه؛ "پیرامون سیرهٔ نبوی" ، ترجمه؛ سفرنامهٔ "بسوی اصفهان"؛ ترجمهٔ؛ "مکتبهای اصلی فلسفه" ، ترجمهٔ ، "مبانی جامعه‌شناسی" ، ترجمه؛ "دیوان"شعر.