مارتین مکدرموت

(1930 م)

وی تحصیلات خود را از دانشکده جامعه الحکمه، واقع در شهر بغداد آغاز کرد و در همان شهر به تحصیلات خود ادامه داد و در کنار تحصیل تحقیقات خود را درباره الهیات مسیحی نیز با جدیت و پشتکار پی گرفت.پس از چندی تحقیقات وی در کلام اسلامی جهت شیعی یافت و دستاورد این تحقیقات پژوهش‌های ارزشمندی است که اینک فراروی پژوهشگران و محققان قرار دارد. وی به یکی از نظام‌های مذهبی در کلیسای کاتولیک وابسته است. به طور کلی تحصیلات طلبگی خود را در مدرسه‌ای واقع در بغداد به نام دانشکده بغداد سپری کرد که سه سال نخست را مشغول تحصیل بود و یک سال پس از آن به تحصیل زبان عربی پرداخت. سپس در بغداد به دانشگاهی کوچک به نام جامعه الحکمه رفت. از آنجا در میان پدران روحانی، مستشرقی به نام ریچارد مکارتی حضور داشت و در دانشگاه آکسفورد تحصیل و بر روی کتاب‌های ابوبکر باقلانی و اشاعره مطالعه کرده بود. ایشان از مکدرموت خواست که پس از اتمام تحصیلاتش در زمینه الهیات مسیحی (که حدود پنج سال به طول انجامید) در علوم اسلامی تحصیل کرده و نزد وی بازگردد تا در دانشگاه به او کمک کند. از آنجا که وی نیز برای تحصیل در علوم اسلامی با بسیاری از الهیون اهل سنت به تحصیل پرداخته بود و مکدرموت نیز طبعاً به بغداد باز می گشت و به دنبال حکیمانی در زمینه الهیات اهل شیعه بود، از این رو به دانشگاه شیکاگو مراجعه نمود و در آنجا زیر نظر استادی به نام محسن مهدی به تحصیل پرداخت. در آنجا استادی به نام ویلفرد مادلونگ حضور داشت. تخصص وی در زمینه مذهب شیعه و انواع مکاتب کلامی اسلام به ویژه اشاعره بود. ایشان در دوره تز نویسی راهنمای مکدرموت بود. دوره دکترای خود را در شیکاگو به پایان برد و از سال ۱۹۶۹م به سفر پرداخت. یک سال در قاهره به سر برد که باعث شد به نجف، تهران؛ قم و مشهد سفر کند و به دنبال کتاب‌های شیخ مفید بود و نیز با افرادی آشنا شد که ایشان را می‌شناختند. او با کسانی چون مرحوم آیت‌الله مرعشی نجفی که با شیخ مفید و آثار او آشنا بودند دیدار کرد.. اما در سال ۱۹۶۹م دانشگاهی که مکدرموت در آن درس می‌خواند (جامعه الحکمه بغداد) به یک دانشگاه ملی تبدیل شد؛ به همین علت دوباره به شیکاگو بازگشت و تز خود را که درباره شیخ مفید بود را در سال ۱۹۷۱م به پایان رساند. سپس به بیروت رفت و در دانشکده کوچکی که شاخه دینی مذهب کاتولیک در آن تدریس می‌شد به انتشار تز خود پرداخت، که در سال ۱۹۷۹م منتشر شد و در آن تاریخ مدیر کتابخانه شرق‌شناسی منصوب شد. تز ایشان تحت عنوان «الهیات شیخ مفید» به چاپ رسید که در سال ۱۹۸۴ به فارسی نیز ترجمه شد.