عندلیب کاشانی

عندلیب کاشانی از شعرای قرن سیزدهم هجری است.نامش میر تقی، فرزند حسین حسنی، زادگاهش کاشان، تخلص شعری‌اش «عندلیب» و «بلبل»، از شعرای دوره ناصری است. کاشانی در آغاز جوانی در زمان سلطنت ناصرالدین شاه از زادگاه خویش عازم تهران گردید. وی پس از دو سال اقامت در تهران به زادگاه خویش کاشان برگشت و پس از آن سفری به شروان آغاز کرد و عازم آن جا شد. پس از پنج سال اقامت در شروان سفر داغستان در پیش گرفت و نزدیک به سی سال از عمر را در آن دیار گذراند و از آن پس رهسپار گرجستان و دیگر بلاد قفقاز شد. دیوان اشعار عندلیب کاشانی حاوی غزلیات، ماده تاریخ‌ها، ساقی‌نامه، مثنویات، مخمس‌ها و رباعیات و مراثی است که غالبا در سبک عراقی سروده شده‌اند. عندلیب کاشانی را باید مبتکر نوعی سبک مرثیه‌سرایی دانست. او آثار ماتمی در شیوه غزل-مثنوی دارد. در دیوان چاپ عندلیب کاشانی مراثی فراوانی در قالب‌های مختلف شعری دیده می‌شود از قبیل: مثنوی‌های عاشورایی، غزل‌های عاشورایی و مخمسات عاشورایی که تضمین دو غزل سعدی است.