مرتضی مدرسی چهاردهی‌

(1290 - 1365 هـ.خ)

او در نجـف اشـرف متولـد شـد. پـدرش شیخ محمد مشهور به آیت اﷲ چهاردهی بود. او از دانشکده ادبیات دانشگاه تهران لیسانس گرفت و از حوزه علمیه نجف اشرف نیز درجه اجتهاد کسب کرد. از سال ۱۳۱۵ با جراید و مجلات کشور از جمله: ارمغان وحید ؛پارس و مهر ایران همکاری داشـت. وی مدتها رئیس »اداره کل مطبوعات وزارت کشور« و از استادان دانشگاه تهران محسوب می شد. مدرسی به دریافت »نشان درجه پنجم تاج« نیز نایل آمد. وی حدود ۲۰ جلد کتاب تألیف کرد که چند جلد آن درباره سید جمال الدین اسدآبادی است . از جمله کتابهای وی میتوان به: زندگانی و فلـسفه حاج ملاهادی سبزواری (۱۳۳۴)؛سیمای بزرگان (۱۳۳۵)؛ وشیخی گـری و بـا بیگری از نظـر فلـسفه تاریخ و اجتماع (۱۳۴۵) اشاره کرد . آخرین نوشته او مقاله »نقش ایران در جهان عرب و بین النهـرین« بود که در هشتمین اجلاس وحدت اسلامی سنندج به عنوان مقاله برتر معرفی گردید. مرتضی مدرسی چهاردهی در ۷۵ سالگی بر اثر نارسایی قلبی درگذشت.