آذرمیدخت صفوی

(1948 م)

خانواده وی از صفوی‌های ایران بودند که در دوره نادرشاه به هند مهاجرت کردند. آذرمیدخت صفوی، استاد بخش فارسی «دانشگاه علیگر»، عضو هیئت تحریریهٔ «مجلهٔ قند فارسی» و «مجلهٔ ایندو ایرانیکا» و «دانشنامهٔ شبه قاره»، در سال ۱۹۴۸ م، در قریه شهر «شمس‌آباد» از توابع شهر «فرخ‌آباد» هند متولّد شد؛ زبان فارسی را نزد پدر خود که از جمله پژوهشگران پرتلاش در زبان فارسی به‌شمار می‌رفت، آموخت. پس از پایان تحصیلات مقدماتی و متوسطه، به «دانشگاه اسلامی علیگر» راه یافت و به تحصیل در رشتهٔ زبان فارسی پرداخت. در سال ۱۹۶۶م دانشنامهٔ لیسانس، در سال ۱۹۶۸م مدرک فوق لیسانس و در سال ۱۹۷۴ م دکترای زبان و ادبیات فارسی خود را از دانشگاه مذکور دریافت کرد. عنوان رسالهٔ دوره دکتری ایشان «سعدی، شاعر غزل‌سرا و بشر دوست» است و راهنمایی رسالهٔ دکتری او را «نذیر احمد» بر عهده داشت. تز دکتری صفوی مقایسه و مطالعه تطبیقی بین غزل‌سرایی حافظ و سعدی است. وی پس از پایان تحصیلات خود به استخدام دانشگاه اسلامی علیگر درآمد و هم‌اکنون مدّت ۳۰ سال است که در بخش زبان و ادبیات فارسی این دانشگاه، مشغول تدریس زبان و ادبیات فارسی است.