احمد ابن البونی

ابوالعباس احمد بن علی بن یوسف قُرَشی البونی (مرگ پس از ۶۲۷ق/۱۲۳۰م) معروف به احمد بن علی البونی، ملقب به محیی‌الدین، تقی‌الدین و شرف‌الدین، نویسنده سده هفتم ه.ق. از اهالی بندر بونه (عنابه کنونی) در کشور الجزایر و از اکابر و دانشمندان علوم غریبه بوده است. از او بیش از ۴۰ کتاب در علوم اوفاق، اعداد، حروف، جفر، طلسمات و… به جای مانده‌است. به‌طوری که آثار او جای آثار غزالی و ابن عربی و حکیم مجریطی را در این رشته‌ها در بین دانش پژوهان گرفتند. تأثیرپذیری او از عناصر سریانی و عبری و ایرانی و یونانی در آثارش مشهود است. تأثیر عناصر ایرانی نیز بر آثار البونی از آنجا پیداست که وی برای نخستین بار الفبا را با در شمارآوردن ۴ حرف «گ، چ، پ، ژ»، ۳۲ حرف دانسته‌است که در آغاز آفرینش توسط پروردگار به آدم ابوالبشر آموخته شده‌است.