در خلوت دوست: نامه های بزرگ علوی به باقر مومنی

از مقدمه کتاب:
مبادله نامه میان آقا بزرگ علوی و من به تابستان 1347 برمی گردد. تقریبا یکسال پیش از این تاریخ من به علت احساس تهی بودن زندگی در ایران، این سرزمین را ترک کرده بودم و در پاریس به سر می بردم. باب مکاتبه را هم من باز کردم که با استقبال گرم او روبرو شدم. این مکاتبه که با دیدارهایی در پاریس و برلن شرقی نیز همراه بود، یکسال طول کشید و به علت بازگشت من به تهران قطع شد.
بار دیگر دو سالی میان تابستان 1353 و 1355 در پاریس بودم که باز هم مکاتبه برقرار شد. اما در این هر دوبار، من تمام نامه هایی را که از علوی داشتم برایش پس فرستادم که آنها را پیش خود به امانت نگه دارد که چرا که بردن آنها را به ایران دور از احتیاط می دانستم. مطمئنم که او این نامه ها را حفظ کرده، زیرا دو سه بار به من قول داد که آنها را سر فرصت از میان کاغذهایش پیدا کند و برایم بفرستد ولی من تا امروز به آنها دسترسی نیافته ام و امیدی هم از این بابت وجود ندارد...