نقد آثار بزرگ علوی

علوی نویسنده ای پیشرو است و مردی فرهنگی است. واقع نگراست و یا می کوشد واقع نگر باشد ولی این واقع نگری ویژه ای است.داستان های او البته متنوع است و در آن از آدمهای بیماری چون آدمهای داستان های "چمدان" و "سرباز سربی" و "یه ریچکا" و "دربدر" ... زیاد سخن می رود. آدم های دیگر داستان های علوی، چون "گیله مرد" ، "ماکان"، "خداد" و "میرزا" و... از گونه ی دیگری هستند.
نویسنده ای درباره علوی نوشته است: "علوی را مردی دیدم پربار، باوقار، متین و کسی که زیاد می خواند، زیاد می داند، زیاد می نویسد و کمتر حرف میزند. آنچه را نمی داند صادقانه می پرسد و هر نظریه منطقی را در مورد آثارش با صمیمیت می پذیرد. او در حال حاضر (۱۳۵۳) استاد بازنشسته دانشگاه هومبولت برلین و استاد راهنمای دوره دکترای زبان و ادبیات فارسی است."
و باز نوشته اند: "در جهان کهنسال فرهنگ ایران... از سعدی و جمالزاده که بگذریم کمتر کسی را می توان یافت که چون علوی روزگاری این همه دراز از زادگاه خود دور مانده باشد. منتها سعدی خود پذیرای گرد و گشت بود یا به این خاطر که حب وطن آزارش نمیداد... دور ماندن جمالزاده از وطن نیز اختیاری است. در حالیکه آقا بزرگ..." روشن است که دورماندن بیش از ربع قرن علوی از ایران، وی را از رویدادهای تازه این آب و خاک به دور نگاه داشته است و اگرچه او با نامگذاری و خواندن کتاب کوشیده با دگرگونی های فرهنگی ایران در رابطه باشد، باز آگاهی های او در این زمینه از نقص هایی خالی نیست...