لوگوس

دین از کهن ترین پدیده هایی است که در تاریخ بشر از ان یاد شده و همیشه همراه با انسان بوده. از همین روی انسان را موجود ذاتا دین دار Homo religious هم نامیده اند. گویی که انسان فطرتا خدا جو است و نیاز به معنویت از ضروریات وجودی اوست و در پس عالم هستی و ان چیزی را که مشاهده و لمس میکند, رازی نامحسوس را حس کرده و به ان اشاره کرده. از همین روی از کهن ترین ادیان بشری که سبک های مختلفی از “روح باوری” هستند در سراسر نقاط جهان دیده میشود که ریشه در انسان های بدوی و اولیه دارد. البته این دین ابتدایی در مرور زمان و با تکامل اندیشه ی بشر تغییر و تکامل یافته دارای اداب و مناسک, قوانین و رسوم و اموزه ها و عقاید شده است. ولیکن همچنان ان جوهره ی اصلی که باور به راز قدسی و ناشناخته و نامحسوس است را حفظ کرده است زیرا این باور به امر نامحسوس و رازگونه است که یک پدیده را “دینی” میکند. دین در ارتباط با “امر قدسی” تعریف میشود. امر قدسی, با تفاسیر و قرائت های مختلف در ادیان اشاره به “وجودی” که در همه چیز سریان دارد و قدرت جادویی که در تصور مردمان کهن همه چیز را به هم پیوند میدهد و از طریق اعمال و مناسک میتوان بر روند های طبیعی تاثیر گذاشت. از همین روی دین همیشه همراه با “راز”, “نماد” و “تمثیل” همراه است که اشاره گر به حقیقتی در پس محسوسات است. انچه که جهان نامحسوس را به محسوسات پیوند میدهد, نماد است. هر انچه که غیب است به واسطه ی نماد در شکل و قالبی نمایان و ظاهر میشود. از همین روی “کلمه” و “سخن” نیز تماما به نوعی نماد است و واسطه ی ظهور معنی از طریق الفاظ است. در نگاه دینی هر پدیده طبیعی نمادی است از ان چیزی که نادیدنی است: “در ابتدا کلمه بود, کلمه با خدا بود, کلمه خدا بود” و این کلمه ظاهر شد و ظهور کلمه, ظهور خداست. هر شی و وجودی در عالم نمادی است از امر غیبی. انسان بدوی در پس هر شی در طبیعت نیرویی جادویی همچون ارواج زنده حس میکرد و با انجام مناسک سعی در تغییر تقدیر خود داشت. پرستش درخت, کوه, خورشید و اصنام همگی پرستش نماد برای ارتباط با اصل “وجود” است...