متناقض‌ نمایی در شعر فارسی

متناقض‌نمایی از آغاز در شعر فارسی شناخته شده بود؛ اما با ورود مضامین عرفانی و تجارب روحانی در شعر قرن ششم، در شعر فارسی رواج یافت و شاعرانی نظیر سنایی، انوری، خاقانی، نظامی و عطار پیش از مولوی آن را فراوان به کار برده بودند. متناقض‌نمایی همواره در شعر فارسی به کار می‌رفته و می‌رود؛ اما در برخی از دوره‌ها و شعر برخی شاعران بسامد بالاتری دارد. این مورد یکی از ویژگی‌های سبکی مهم آثار مولوی است. سؤال اصلی تحقیق در این کتاب، آن است که متناقض‌نمایی و انواع آن چیست و جلوه‌های آن در غزل‌های مولوی چگونه است؟