کاهش خودنمایی و افزایش اعتماد به نفس با nlp

کتاب کاهش خودنمایی و افزایش اعتماد بنفس با NLP نوشته‌ی مازیار فرزین، به تأثیر آموزش برنامه‌ریزی عصبی - کلامی در روابط بین اشخاص می‌پردازد.

آینده‌ی جهان پیش رو، همواره یکی از دل نگرانی‌ها و دغدغه‌های جوامع بشری بوده است. ریشه‌ی این نگرانی را باید در فطرت جستجوگران یافت که همیشه می‌خواهند ابهام را از بین ببرند و بازدارنده‌ها را از پیش راه کنار بزنند و به طور واضح فرداهای خویش را بنگرند؛ تا بر اساس آن نگرش، زندگی فردی و اجتماعی خویش را سازمان دهند.

برنامه‌ریزی عصبی - کلامی (NLP) چگونگی تأثیر کلام و افکار بر سیستم عصبی است. در واقع چارچوبی علمی برای هدایت ذهن در اختیار می‌گذارد و به شما می‌آموزد که روحیات و رفتارهای خود و دیگران را به مسیر صحیح هدایت کنید. این علم به شما یاد می‌دهد که چگونه مغز و ذهن خود را اداره نمایید تا به بهترین وجه به نتایج دلخواه برسید. NLP دانش تأثیر زبان شفاهی و غیر شفاهی بر دستگاه اعصاب است.

در میان پدیده‌های متنوع روانشناختی خودنمایی پدیده‌ی جالبی است. خودنمایی اشاره به رفتار هدفمند در رساندن تصویر خود به دیگران دارد. شما در روابط اجتماعی هر روز شبیه هنرپیشه‌های روی یک صحنه رفتار می‌کنید؛ تکنیک‌های مختلفی را برای حفظ عملکردهای خود به کار می‌بندید و برداشت‌هایی که دیگران از شما دارند را هدایت و کنترل می‌کنید. مردم برای کنترل برداشت‌های دیگران از تاکتیک‌هایی استفاده می‌کنند مانند خودشیرینی و افشای اطلاعات شخصی.
شما نمی‌توانید با این نگرانی که مردم چه تصوری از شما دارند زندگی کنید. مسلماً اکثرتان چنین توصیه‌ای را در نقطه‌ای از زندگی و معمولاً از دوستان یا خانواده خود که سعی می‌کنند اهمیت ارزیابی‌ها و ادراک‌های دیگران را از شما کمتر جلوه دهند، شنیده‌اید. با این وجود، در حقیقت اینکه مردم دیگر در مورد شما چه فکری می‌کنند واقعاً برایتان اهمیت دارد.

در بخشی از کتاب کاهش خودنمایی و افزایش اعتماد بنفس با NLP می‌خوانیم:
اعتماد به نفس چگونگی احساس خود درباره‌ی خود است و بر همه‌ی افکار، ادراکات، هیجانات، آرزوها، ارزش‌ها و اهداف شخصی نفوذ دارد و کلید رفتار آدمی می‌باشد. بنابراین، اعتماد به نفس هسته‌ی مرکزی ساختارهای روانشناختی فرد است که وی را در برابر اضطراب محافظت نموده و آسایش خاطر وی را فراهم می‌آورد. اعتماد به نفس نقش محافظت کننده‌ای در مقابله با فشارهای روانی دارد که از فرد در مقابل وقایع فشارآور منفی زندگی حمایت می‌کند. فردی که از ارزشمندی بالایی برخوردار است، به راحتی قادر است با تهدیدها و وقایع فشارآور بیرونی بدون تجربه‌ی برانگیختگی منفی و از هم پاشیدگی سازمان روانی مواجه شود.
اعتماد به نفس پائین به عنوان عامل خطر برای پرخاشگری، بزهکاری، سوء مصرف مواد، افسردگی، عملکرد ضعیف تحصیلی، همسر آزاری، کودک آزاری و نظایر آن مشاهده شده است. اخیراً برخی سیاستمداران و مسئولان مدارس پیشنهاد کرده‌اند که مدارس و دیگر مؤسسات اجتماعی باید برنامه‌هایی برای ارتقای اعتماد به نفس افراد طراحی کنند. این پیشنهاد بر این فرض استوار است که اعتماد به نفس علت و نه معلول مشکلات اجتماعی است، مستقل از موقعیت‌های خاص وجود دارد و می‌تواند با مداخلات خارجی ارزیابی شود.
بی‌تردید اعتماد به نفس یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین جنبه‌های شخصیت و تعیین کننده ویژگی‌های رفتاری ما است. توجه به این امر، به ویژه در مورد کودکان دارای نیازهای آموزشی ویژه و نیز کسانی که به آن‌ها آموزش می‌دهند، از اهمیت خاصی برخوردار است. اعتماد به نفس به مانند یک سرمایه‌ی ارزشمند حیاتی از مهم‌ترین عوامل پیشرفت و شکوفایی استعداد و خلاقیت افراد می‌باشد.