نام باوری: باور به قدرت جادویی نامها

کتاب نام باوری: باور به قدرت جادویی نام‌ها به قلم نظام بهرامی کمیل نشان می‌دهد چرا در زبان فارسی کلمات دارای قدرت جادویی هستند و بر سر چگونگی استفاده از آن‌ها نبرد دائمی برقرار است، و همچنین ساز و کارهایی که در این نبرد به کار می‌رود کدامند؟
نهادهای اجتماعی مجموعه‌ای از ارزش‌ها، اهداف، روش‌ها، قوانین، مقررات، تجربیات و توانایی‌های جوامع مختلف برای رفع نیازهایشان است. هرچند همه نهادها برای ساختار و پیکربندی جوامع ضروری و مهم هستند، اما بدون وجود نهاد زبان امکان تشکیل جامعه متصور نیست. این موضوع باعث شده است بررسی جایگاه زبان در جامعه و نسبت آن با سایر نهادها و فرهنگ به عنوان یکی از جذاب‌ترین حوزه‌های علوم انسانی مطرح شود.
موضوع اصلی این مطالعه بررسی رابطه بین زبان با نهادهای اجتماعی و ساختار فکری افراد جامعه ایران است. این موضوع با طرح ایده «نام باوری» (Namism) تجزیه و تحلیل خواهد شد. منظور از نام باوری نوعی ساختار فکری است که تقدس و قدرت جادویی برای نام‌ها (اسم‌ها) قائل است. این جایگاه اسطوره‌ای برای نام‌ها باعث می‌شود الگوهای خاص زبانی در جوامع نام باور رواج پیدا کند. الگوهایی که بر طرح و حل مسائل در همه حوزه‌های جامعه مانند سیاست و اقتصاد هم تأثیر‌گذار است.
نام باوری را نباید با نام‌گرایی (Nominalism) یکسان پنداشت. مکتب نام گرایی با اصالت تسمیه، نظر یا آیین فلسفی است که اعلام می‌کند پدیده‌ها دارای ماهیت یا ذات نیستند. تعریف‌ها به گوهر پدیده‌ها باز نمی‌گردند و بیان عینی یا بازتاب واقعی آن‌ها نیستند؛ بلکه برداشت‌هایی هستند که خودمان آن‌ها را در‌باره چیزها و امور مطرح کرده‌ایم. هر چند نام باوری و نام گرایی نقاط اشتراک و هم‌پوشانی‌هایی باهم دارند، اما نام باوری بیش از آن‌که رویکرد فلسفی باشد رویکردی اجتماعی است که در آن به دلایل، روش‌ها و پیامدهای باورمندی به نام‌ها پرداخته می‌شود.