مجموعه اشعار و اندیشه هوشنگ ایرانی: از بنفش تند تا...

با مقدمه: منوچهر آتشی

از پیشگفتار کتاب:
تاریخ شعر نو ایران از آغاز هدفی جز رهایی از قید و بندهای قوانین پوسیده سنت های شعری نداشت و روشن بینان این گرایش شعری در راه برد اهدافشان راههای مختلفی را پیش گرفتند. از جمله نیما با توجه به مسائل اجتماعی و فرهنگی، سعی کرد که کوتاهترین راه را انتخاب کند که همراهان بی بدیل نیز او را تنها نگذاشتند.
اما روشن بینی هوشنگ ایرانی از جنس دیگری بود، او میخواست شعر لطیف خود را بدون توجه به رخدادهای اجتماعی و سیاسی روز از میان خار و خاشاک عبور دهد که نشد. او در این راه مورد تمسخر حزبی ها قرار گرفت و تحقیر شد و پس از جنجال های بسیار عطای هنر و جامعه را به لقایش بخشید و تا آخر عمر دم فرو بست.
ایرانی اطلاعات وسیعی در عرفان و اسطوره داشت و دستاوردهای فرهنگی، علمی و هنری او از غرب در پوسته شعر نیمایی نمی گنجید.
درست است که هوشنگ ایرانی مانند نیما رودخانه ای نشد که بتوان از هر کجای آن آب برداشت اما چشمه جوشانی بود که سهراب سپهری، احمدرضا احمدی، بیژن جلالی و... را سیراب کند که بقول شمس لنگرودی یکی از شاخه های لطیف شعر نو ایران بی ثمر نماند...