اشعار شیخ نجم الدین رازی، دایه

ابوبکر عبدالله بن محمد بن شاهاور اسدی رازی متخلص به «نجم» و معروف به «دایه» از صوفیان بزرگ و نویسندگان مشهور نیمه دوم سده ششم و نیمه اول سده هفتم هجری است. از احوال و زندگی او با وجود شهرتش، آگاهی اندکی در دست است؛ اما موطن وی شهر ری بوده و با خانواده خود در آنجا زندگی می‌کرده است. اشعار او در درجه دوم نسبت به نثرش قرار دارد. دیوان شعری از وی باقی نمانده و نامی هم از آن نرفته است. اشعار او شامل رباعیات، چند قصیده و غزل و قطعه که 391 بیت می‌شود، به طور عمده در سه کتاب منثور او به مناسبت‌های گوناگون آمده است. تعدادی نیز در کتب تذکره و جنگ‌های خطی و کتاب‌های صوفیان به نام او وارد شده است. در این کتاب از آوردن برخی رباعیات و اشعار منسوب که گوینده آنها دقیقا معلوم نیست، خودداری شده است. فهارسی نیز از اعلام اشعار، لغات و ترکیبات، تشبیهات اضافی و مآخذ و منابع کتاب در پایان اشعار اضافه شده است.