آهوان باغ

نمی دانم چرا این شعر رضا براهنی درونش نبود:
معشوقِ جان به بهار آغشتۀ منی
که موهای خیس‌ات را خدایان بر سینه‌ام می‌ریزند و مرا خواب می‌کنند
یک روزَمی که بوی شانۀ تو خواب می‌بَرَدَم
معشوقِ جان به بهار آغشتۀ منی تو شانه بزن
هنگامۀ منی
من دست‌های تو را با بوسه‌هایم تُک می‌زدم
من دست‌های تو را در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
تو در گلوی من مخفی شدی
صبحانۀ پنهانیِ منی وقتی که نیستی
من چشم‌های تو را هم در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
نَحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاهِ گلوگاهِ پنهانیِ منی
آواز من از سینه‌ام که بر می‌خیزد از چینه دانم قوت می‌گیرد
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم تو خواندنِ منی
باران که می‌وزد سوی چشمانم باران که می‌وزد باران که می‌وزد، تو شانه بزن! باران که می…
یک لحظه من خودم را گم می‌کنم نمی‌بینمَم
اگر تو مرا نبینی من کیستم که ببینم؟ من نیستم که ببینم ، نمی‌بیننمَم
معشوق جان به بهار آغشتۀ منی اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینمم
آهو که عور روی سینه من می‌افتد آهو که عور آهو که عور آهو که او، او او که آ اواو تو شانه بزن!
...
شاید دیرتر این را گفته است، شعر قشنگی می باشد با اینکه شاید بی ربط به دید بیاد ولی چون عناصر خیال با استادی کنار هم چیده شده زیباست هر چند کسانی که شاید بینش کوتاهی داشته باشند و از ذوق ادبی تهی باشند این را ندانند. کاش کتاب "خطاب به پروانه‌ها و چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم؟" از همین نویسنده گذاشته شود

لطفا سه جلد کتاب طلا در مس را در سایت قرار بدید.