تغافل و نقش تربیتی آن

مفهوم تغافل آنست که انسان علیرغم اینکه از خطای شخص دیگر آگاهی یافته است، عمداً خود را به غفلت بزند و وانمود کند که عیب دیگری را مشاهده نکرده و از آن مطّلع نگردیده است.
تغافل به عنوان یک اصل و روش تربیتی در تمامی زمینه‌های روابط فردی و اجتماعی توصیه و تاکید گردیده است و به عنوان عاملی سازنده در راستای اصلاح جامعه و تصحیح عملکرد اشخاصی که از روی اشتباه و یا سهل انگاری مرتکب خطا گردیده‌اند، مطرح شدها ست.
در منابع روایی و فرمایشات بزرگان دین، تأکید فراوانی بر مسئله چشمپوشی از خطاهای دیگران شده است و فوائد و آثار شگفت انگیز آن بر شخص خطاکار، شخص تغافل کننده و جامعه مورد توجه قرارگرفته است.
ریشه‌های تغافل نیز در منابع اسلامی (از قبیل کرامت نفس، حلم و خرد ورزی) مورد شناسایی قرار گرفته است.
در زمینه محیط خانواده و زندگی مشترک نیز تغافل به عنوان عاملی که موجب تحکیم و دوام خانواده می‌شود و شادکامی و زندگی همراه آرامش و به دور از تنش و دغدغه را به ثمر می‌رساند، نام برده است.