آلن بدیو: فلسفه، سیاست، هنر، عشق

آلن بدیو شاید یگانه رقیب جدی دلوز و دریدا برای احراز لقب بی‌معنا اما اجتناب‌ناپذیر «مهم‌ترین فیلسوف فرانسوی معاصر» باشد. بدیو معتقد است آنچه آدمی را به تفکر وامی‌دارد همواره مواجهه‌ای است تروماتیک با رویدادی «واقعی» در جهان خارج که خود را بر ما تحمیل می‌کند و روش‌های معمول تفکرمان را از هم می‌پاشاند. تفکر بدیو دانش دقیق ریاضی، شور فلسفی، حساسیت هنر، و درگیری رادیکال سیاسی را به هم می‌آمیزد. به زعم او، تفکر فلسفی راستین تارهای مفاهیم خود را از درون خویش نمی‌تند؛ تفکر فلسفی واکنشی است به تاثیر اضطراب‌آور یک «رخداد حقیقت» در سیاست، علم، هنر یا عشق و کوششی است برای برپای داشتن فضایی به منظور «هم‌امکان‌سازی» رویه‌های حقیقی که زمان و زمانة تفکر را رقم می‌زنند. بدیو نه فقط مدافع بازگشت به سیاست حقیقت است بلکه به پیکار با همة اوراد فلسفی «پست مدرن» و دفاع از «کل‌گرایی» سکولار و وفاداری به رخدادهایی چون نظریة مجموعه‌های مدرن، شورش‌های مه 68، سروده‌های مالارمه و نوشته‌های بکت برخاسته است. آرای بدیو بی‌شک نشانگر گسستی در فضای فکری جهان امروز و احیای تفکر معطوف به حقیقت در تقابل با انواع بازی‌های زبانی، متنی و معنایی است. از نظر وی فلسفه دارای چهار شرط است: علم، سیاست، هنر، و عشق. بدیو در بحث علم به ریاضیات می‌پردازد، به باور او ریاضیات همان هستی‌شناسی است. در فصل سیاست هفت گفتار و در فصل هنر پنج گفتار آمده است. در فصل عشق نیز نخست مقالة «عشق چیست» و سپس دو مقاله دربارة موضوع عشق در فلسفة بدیو به چاپ رسیده است.