حوزه و روحانیت

در اول انقلاب، نسل جوانِ همسنِ امروزِ شما خیلی نقش داشت. در آن سالهای پُرماجرا، طلاب جوان و سبکبال و کمربسته و عاشق صادق، مانند زنبورهای عسل بودند که قرآن به آن اشاره میکند: «و اوحی ربّک الی النّحل ان اتّخذی من الجبال بیوتا و م نالشّجر و ممّا یعرشون 1» . آنها در گلزار مصفای حوزه های علمیه، برفراز معطرترین گلها و باطراوت ترین شاخه ها و جاندارترین ساقه ها و ریشه ها می نشستند و عسل شیرین «فیه شفاء للنّاس 2» علوم اسلامی را می مکیدند و آن را به انسانهای مستعد و مشتاق در اطراف و اکناف این کشور و در میان روستاها و شهرها و راههای دور و جنوب و شمال و حتّی به خارج از کشور میرساندند. و چنین شد که گردونه ی انقلاب به حرکت درآمد و این برکات بر آن بار شد. این نبود، مگر به خاطر آن محور و قلب و مرکز و مغز فعال حوز هها؛ یعنی همان روح مقدسی که امروز ما برای او عزاداریم.