شکاکیت: نقدی بر ادله

شک گرایی از اساسی ترین محورهای معرفت شناسی است که دارای پیشینه ای طولانی است. برخی گفته اند اساسا معرفت شناسی با شک گرایی آغاز شده است. براساس شک گرایی، انسان می تواند جویای معرفت باشد اما ممکن نیست بدان دست یابد. فلسفه غرب در چند مرحله با این دیدگاه مواجه بوده است. شک گرایی، نخست در یونان باستان مطرح شد و بار دیگر در رنسانس احیا گردید و در بحث های الهیاتی و فلسفی آن دوران نقش ایفا کرد و سپس در دوران جدید توسط دکارت به شکل بحثی فلسفی و آکادمیک درآمد و افرادی مانند هیوم و کانت این دیدگاه را تقویت نمودند. در قرن بیستم، بحث درباره این دیدگاه به شکل گسترده ای در قالب کتب و مقالات ادامه دارد. کتاب شکاکیت: نقدی بر ادله، درصدد ارائه و ارزیابیِ آرا و ادله شکاکان و نیز فلسفه هایی است که به نوعی به شک گرایی منجر شده اند. این کتاب دارای هفت فصل است. در سه فصل اول، کلیاتی درباره شک گرایی بیان می شود و مروری بر آرا و ادله شکاکان قدیم و نیز سوفسطائیان صورت می گیرد. در سه فصل بعدی، اندیشه های فلسفی سه فیلسوف بزرگ یعنی دکارت، هیوم و کانت مورد کنکاش قرار می گیرد. در فصل هفتم، مهم ترین دلایل شکاکان ارائه و سپس نقد می شوند. نام فصل اول کتاب، شکاکیت است. در این فصل، تعریف شک گرایی و معرفت شناسی ارائه می شود. مؤلف با ذکر اطلاقات گوناگون معرفت، اظهار می دارد موضوع معرفت شناسی، معرفتی است که متعلق گزاره ها است. وی به طور مختصر، این موضوع را تحلیل می کند. در ادامه، مؤلف شکاکیت را به شک گرایی استدلالی، سؤالی و مستند به طرز تلقی تقسیم می کند و ضمن توضیح هر قسم، آنها را مورد نقد قرار می دهد.