میراث فرهنگی نطنز

از پیشگفتار کتاب:
ایران مهد فرهنگ تمدن هنر و ظرافت است. شاید به این دلیل که ایرانیان در میان ظریف ترین هنرهای منبت کاری، گچکاری، کاشی کاری، گره سازی، طرحهای زیبای معماری، مینیاتور، خطوط زیبا که با نقاشی پهلو می زنند زیسته اند، به این زیباییها چنانکه باید توجه نشان نمی دهند. یادم می آید در سال ۱۳۶۵ در فرصت مطالعاتی به گلاسگو در انگلستان رفته بودم، از Burrel's Collection دیدار می کردم، همه جای موزه خلوت بود همه بازدیدکنندگان دو اتوبوس سیاحان آلمانی و ایتالیایی در پای دیواری به دو قطعه کاشی شکسته خیره شده بودند. دو راهنما یکی به آلمانی و دیگری ایتالیایی به سیاحان درباره آن دو کاشی توضیحاتی می دادند. قریب یک ربع ساعت آن سیاحان چشمی به دهان راهنمایان و چشمی دیگر به آن دو کاشی دوخته بودند. چون آن پنجاه شصت نفر از پای آن کاشی ها دور شدند، نزدیک تر رفتم لوحه زیر آن در کاشی را خواندم: «کاشی ایرانی از سده ۱۳ میلادی، کاشان، ایران.» حالتی میان غم و شادی افتخار و تعجب و تاسف در وجودم موج میزد. من هم دقایقی به آن دو کاشی شکسته که گویی با من سخن میگفتند خیره شدم و از موزه بیرون آمدم و دنبال کار خویش گرفتم.
جای شگفتی است که آثار هنری تخت جمشید را باستان شناس معروف آلمانی، ارنست امیل هر تسلفد (Herzfeld) کشف کرده یا آندره گدار ( Godard) درباره مفرغهای لرستان سخن گفته و درباره نطنز و کاشان در آثار ایران بحث کرده است. جا و زمان آن است که ایرانیان خود گام پیش نهند و سرزمین خود را به دیگران معرفی کنند.
در کتابی که اکنون پیش روی دارید چنین گامی برداشته شده است. البته این گام در نوع خود بلندتر از گامهای دیگری است که دیگران پیش از این کتاب درباره کاشان و نطنز برداشته اند. نطنز شهری کوچک است که چون غنچه ای در آخرین نقطه شرقی کوه کرکس در میان سبزه و گیاه خرم سر برآورده است. مورخان و جغرافیدانان اسلامی از این شهر سخنی به میان نیاورده اند...