دوباره اون آهنگو بزن سم/ از این آب ننوشید

✔️ این دو نمایش‌نامه وودی آلن نخستین تجربه‌های اویند در تئاتر برادوی و هر دو هم بعدتر با بازی خود او به فیلم در آمدند، كمدی‌هایی سرزنده و شوخ و شنگ و پرشتاب كه غالب درون‌مایه‌ها و دغدغه‌های همیشگی آثار آلن را در خود دارند، پیچیدگی‌ها و بحران‌های روابط عاطفی، نسبیت‌های اخلاقی و تقارن‌ها و تصادف‌هایی كه مسیر زندگی آدمی را یك‌سر دگرگون می‌كنند. دو متن، نوشته‌ی یكی از چهار پنج طنزپرداز بزرگ سده‌ی بیستم، نابغه‌ای كه خودش مهم‌ترین دریغ زندگی‌اش را این می‌داند كه كسی دیگر نیست.

دوباره اون آهنگ رو بزن سَم در سال ۱۹۷۲ اقتباسی سینمایی به کارگردانی هربرت راس با بازی وودی آلن و دایان کیتون روانه سینماها شد. فیلمی که اگرچه آلن را در نقش کارگردان نمی‌بیند ولی خط جداکننده‌ای است بین کمدی‌های بزن‌وبکوب‌های او در دهه شصت همچون «پول و بردارد و فرار کن»، «عشق و مرگ» و «هر آنچه می‌خواهید…» و فیلم‌های کالت ِ ده هفتادی او مانند «آنی هال» و «منهتن».
شخصیت آلن در این فیلم پایه‌گذار تیپی است که بعدها به موتیف کارهای اصلی آلن تبدیل می‌شود، مردی دست‌وپا چلفتی، با انواع اقسام ترس‌ها و فوبیاهای عجیب‌وغریب، پرحرف، بی‌اعتماد به نفس، بداقبال و البته ناکام در ارتباط برقرار کردن با زنان.
به همین واسطه است که حضور و تقابل ریک خیالی در فیلم «دوباره اون آهنگ رو بزن سَم» به‌عنوان سمبول مردانه سینمای آمریکا در کنار وودی آلن، این میزان جذاب و دوست‌داشتنی از کار درآمدهاست.