الغدیر همراه - جلد 7 - غلو و زمینه های تاریخی

ابن عرندس یکی از غدیریه سرایانی است که در غدیریه اش از بت شکنی علی (ع) نیز یاد کرده و سروده:
رفتن بر فراز دوش احمد، برای علی (ع) برترین فضیلت و برتری افزون بر قرابت و خویشی با پیامبر (ص) است.
علی (ع) روایت کرده است: رسول خدا (ص) مرا به سوی بت ها آورد و فرمود: بنشین . در کنار کعبه نشستم آن گاه رسول الله بر دوش من بالا رفت، فرمود: بایست و مرا به سوی بت بالا ببر من بلند شدم و چون ضعف مرا دید فرمود: بنشین. نشستم و پیامبر (ص) را از دوش خود بر زمین نهادم.
رسول خدا نشست و فرمود: ای علی، تو بر شانۀ من بالا برو. من بر دو شانۀ او بالا رفتم. رسول خدا (ص) ایستاد، وقتی مرا بلند کرد، تصوّر کردم به کرانۀ آسمان رسیدم، به بام کعبه رفتم.
رسول خدا (ص) کنار رفت و امر کرد: بت بزرگ قریش را بینداز؛ انداختم. این بت از مس بود و با میخ های آهنین برزمین برپای بود. فرمود: آن را تکان بده و من تکان می دادم و پیامبر (ص) می فرمود: هان، هان، هان آنقدر تکان دادم که
قدرت انداختن پیدا کردم و فرمود: بشکن! آن را شکستم و پایین آمدم.
در عبارتی دیگر آمده است، فرمود: آن را پایین بینداز. من آن را انداختم و آن ، همانند شیشه شکست. سپس پایین آمدم.