بهشت یک راز است

کتاب حاضر مجموعه‏‌ای است از سروده‏‌های سالیان دراز؛ زمانی بین سال‏‌های 1379 تا 1391. در یک مجموعه شعر بیش از هر چیز نحوه‏‌ی طلوع اشعار اهمیت دارد و پس از آن قالب و طرح نوشته؛ بنابراین ابتدا به دیدگاه خودم در رابطه با مراحل و سبک سرودن شعر می‏‌پردازم و پس از آن درباره‏‌ی قالب اشعار توضیح مختصری می‏‌دهم.
شعر امانتی الهی است که خداوند در وجود عده‏‏‌ای از انسان‏‏‌ها قرار داده است. آنچه واضح است این است که از دیرباز بسیاری از شاعران با توجه به قریحه و سلیقه‏‌ی خود نوعی از شعر را برگزیده‏‌اند و به همان سبک پیش رفته‏‌اند. بسیاری از آنان در مرحله‏‌ای از زندگی تحت تأثیر شعر شاعری دیگر قرار گرفته و اشعارشان شبیه به سروده‏‌های آن شاعر شده است، اما این مسأله دلیل بر این نیست که قریحه‏‌ی شاعر خاموش شده باشد یا تأثیر ریتمی شعر، روی قریحه اثر گذاشته باشد.
عده‏‌ی زیادی از شاعران پس از غالب شدن یک حس در وجودشان، می‏‌توانند شعر بسرایند و هر شرایطی ممکن است شعری با قالب متفاوت ایجاد کند اگرچه سلیقه و ذوق شاعر تأثیر زیادی در قالب شعری دارد.
عده‏‌ای از شاعران به بداهه گویی معروفند و آن به این معناست که شاعر، چنان از کلمات شاعرانه لبریز است که کوچک‏‌ترین تحرک حسی باعث می‏‌شود که شعر بسراید.
عده‏‌ای نیز تنها در زمان خاصی شعر می‏‌سرایند و این اصلاً به اختیار خودشان نیست. گاهی در دل شب و زمانی که در خوابی عمیق فرو رفته‏‌اند شعر به سراغشان می‏‌آید و ناخود آگاه باعث بیدار شدنشان می‏‌شود که شعر را جایی بنویسند؛ گاهی نیز چندین روز پشت سرهم شعر می‏‌سرایند و گاهی ممکن است سال‏‌ها وقفه بیفتد. این اشعار به اختیار شاعر نمی‏‌آیند بلکه در شرایطی خاص به ذهنش متبادر می‏‌شوند که به این حالت، «الهام» می‏‌گویند.
از دیدگاه من اشعار الهامی ارزش خاصی دارند. شاید هیچ تناسبی با حال آن زمان شاعر نداشته باشند ولی گویا از غیب به او الهام
شده‌اند. بیشتر اشعار این مجموعه از نوع الهامی هستند و تنها چند شعر، تحت تأثیر شرایط وقایع خاص سروده شده است.
در رابطه با قالب شعر باید بگویم با آن که غزل، قالب مورد علاقه‏‌ی من است و چندین شعر هم در این قالب سروده‏‌ام اما قریحه‏‌ی من با شعر نو شکل گرفته است