دستور زبان فارسی

مبنای هر زبان بر روی اصول و قواعد مخصوصی است که اهل زبان در محاورات خود از روی قریحه و بی آنکه خود متوجه باشند عموما رعایت می کنند. در پاره ای از زبانها این اصول مدون ساخته و دستوری برای آن به وجود آورده اند ولی در بعض دیگر چنین اقدامی نشده است. فرق این دو به اعتبار نتیجه آن است که اگر زبانی دارای قواعد مدون و منظمی باشد می توان آن را به آسانی فراگرفت و متاسفانه زبان فارسی از این قسم جداست و با وجود تلاش و تالیفات و ترجمه های بسیار در این زمینه هنوز نواقص زبان رفع نشده است. دکتر عبدالرسول خیامپور (1358 - 1277ش) در کتاب دستور زبان فارسی خود معتقد بود که در نوشتن هر دستور زبانی نباید به اصول و قواعدی که دیگران گفته و نوشته اند پایبند بود، بلکه باید توجه را به خود زبان معطوف داشت وگرنه امکان اشتباه است. نگارنده در این کتاب سعی کرده تا حد زیادی از این اشتباهات به دور باشد. دکتر خیامپور مباحث دستوری را در شش فصل اسم،‌ صفت، فعل، قید، شبه جمله و حرف دسته بندی کرده و در هر بخش تمرینهایی را برای درک درست و ارزیابی دانسته ها، تعبیه کرده است. این دستور، که شامل دو بخش طبقه بندی زبانها و تاریخ دستور زبان است، اولین بار در سال 1338 در تبریز منتشر شد و کتاب حاضر، چاپ پنجم آن است.