بچه های ایران شهر

مجموعه داستان «بچه‌های ایرانشهر» با درونمایه‌ای شاعرانه روایت‌هایی را برای خواننده بازگو می‌کند که شاید بسیاری از آنها را شنیده باشد ولی اینبار جور دیگری می‌بیند و می‌شنودشان. روایاتی درباره جنگ، انقلاب، فقر، خشونت‌ها و تبعیض‌های قومی، خانواده، مرگ و خیلی داستان‌های آشنا که اگر خوانده‌ نشوند یا فراموش می‌شوند و یا کتمان. تمام داستان‌ها علاوه بر موضوعات کلی، تنهایی انسان معاصر را یادآور می‌شوند، تنهایی که چیزی پرش نمی‌کند و گریزناپذیر است و تمامی تلاش‌ها برای تنها نماندن هم یا بی‌نتیجه می‌ماند و یا شعله‌ای رو به خاموشی‌ست. برای همین مجموعه «بچه‌های ایرانشهر» مجموعه داستان تلخی‌ست. داستان‌هایی که نمی‌توان بدون اندوهگین شدن از رویشان گذشت و سرسری گرفتشان و ما را به محیط و آدم‌های دور و برمان آگاه‌تر می‌کند و می‌شود با خواندنشان کمتر قضاوت کرد. نگاه نویسنده به زندگی و انسانها علاوه بر شاعرانگی یکجور نگاه جبری-قدریست و انگار که در نهایت آدم‌های قصه‌هایش و خود ما مجبوریم به زندگی تن بدهیم و این اجباربرای ماندن و بودن درد دارد. دردی مشترک که همگی آن را حس می‌کنیم.