هزار و یک پند کیا

از مقدمه کتاب:
از دوران کودکی با اینکه بظاهر طفلی لجوج و سرسخت بودم، همیشه در قلب خود احترام شدیدی بگفته های بزرگان احساس می نمودم و بارها اتفاق می افتاد اندرز بزرگتری را بدون آنکه بگذارم او متوجه شود، قلباً قبول نموده از آن پیروی می کردم البته ممکن است از بیان این مطلب چنین استنباط شود که من تمایل بحق ناشناسی داشته ام ولی خیر فقط روح سرکش طفولیت و جوانی مانع از تظاهر و ابراز قدردانی می شد، والا همانطوریکه قلباً نصایح را قبول می کردم در همان دل و تا آخر عمر احساس حق شناسی را نیز نسبت به مربیان و معلمین خود از دست نداده، هنوز نهایت احترام و کوچکی را در برخودر بآنان که از نعمت حیات بهرمندند ابراز و روح آنها را که در گذشته اند، ستایش می نمایم.
همانطوریکه در بالا اشاره شد از بدو جوانی کلام بزرگ:
«مرد باید که گیرد اندر گوش
ور نوشته است پند بر دیوار»
برای من شعاری مقدس بوده و همیشه در تکاپوی خواندن یا شنیدن پند بزرگان و تا سرحد توانائی پیروی از آنها در زندگانی بوده ام و همین فکر باعث می شد که اغلب در پیش نفس، خود را مورد تنقید و سرزنش از اشتباهات و یا خطاهای خارج از اختیار و اراده قرار داده سعی می کردم بدون تظاهر خود را اصلاح نمایم...