نگاهی به تاریخ ادب فارسی در هند

کتاب نگاهی به ادب فارسی در هند از گامهایی در زمینه شناساندن گوشه هایی از نفوذ زبان توانای فارسی در شبه قارده هند است که به کوشش دکتر توفیق سبحانی نوشته شده است. مولف کتاب، تحقیق خود را از آغاز دوره غزنویان تا پایان سلسله تیموریان هند در نه بخش تقسیم بندی کرده و به تصوف و سلسله های عرفا، آداب و ارکان آن ها در این شبه قاره نگاهی مفصل و دقیق انداخته است. مزیت این کتاب علاوه بر جامع و کامل بودن دایره زمانی تحقیق (قریب هزار سال تاریخ ادبیات)، مستند بودن و زبان روان و سلیس آن است. تنها ایراد این کتاب این است که از مراکز زبان فارسی چون دکن، بنگال، راجستان و سلسله های نامداری چون نظام شاهیان، قطب شاهیان، عادل شاهیان و ... یادی نکرده است که آن هم با توجه به گستردگی کانون های ادبی، از عهده یک نفر خارج بوده است. نخستین شاعران فارسی گوی هند، غوریان یا آل شنسب، ممالیک (سلاطین هند)، خلجیان، تغلقیان، سادات، افغانان، گورکانیان هند، بابر، صوفیان هند، شاعران دربارهای همایون شاه، محمد اکبر، جلال الدین اکبر، محمد جهانگیر، خان خانان، محمد شاه جهان و اورنگ زیب از سر فصل های این کتاب است که در آن شاعران و نویسندگان ادوار و دربارها و اوضاع سیاسی و اجتماعی آن زمان مورد بررسی قرار گرفته اند. این اثر تحقیقی در سال ۱۳۷۷ ش به همت دبیرخانه شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی در تهران به چاپ رسید.