دیوان و غزلیات شاطر عباس صبوحی

شاطر عباس را باید سرآمد شاعران بی‌کتاب دانست. سرگردانی او از سه همقطار خود یعنی کفاش خراسانی، فایز دشتستانی و زرگر اصفهانی بیشتر است.
وی نه فقط در میان عوام بلکه در طبقه‌ی خواص نیز از شهرت و احترامی عمیق برخوردار است. با این همه دوستداران و شیفتگان واقعی او، همان مردم کوچه و بازار هستند که در واقع راوی پرشور اشعار نغز و دلنشین وی به شمار می‌‌آیند.
شاطر عباس در دوران کودکی در مکتب ‌خانه سواد نوشتن و خواندن را آموخته و با توجه به اشعاری که سروده و ذوق و صناعاتی که در آن به کار برده از حداقل اطلاعات و مطالعات لازم برای سرودن شعر برخوردار بوده است. لذا نمی‌توان گفت وی بی‌سواد بوده است. میزان مقبولیت شعر و سروده‌های وی در زمان خود وی به حدی بود که شعرای به نام زمان او، مانند ملک الشعرا بهار، از غزل زیبایی که او سروده بود، استقبال کرده و در اقتفای شاطر عباس سروده‌ای دارد که برای مقایسه آن بیت‌های زیر را بخوانید:

آسمان گر ز گریبان قمر آورده برون
از گریبان تو خورشید سرآورده برون
به تماشای خط و خال رخ چون قمرت
دلم از روزنه ِ دیده سرآورده برون

دو بیت اول غزل استاد بهار به شرح زیر است:

لاله خونین کفن از خاک سرآورده برون
خاک مستوره‌ی قلب بشر آورده برون
نیست این لاله‌ی نوخیز، که از سینه‌ی خاک
پنجه‌ی جنگ جهانی، جگر آورده برون