تاریخ ادبیات ایران

دکتر صادق رضازاده شفق این کتاب را در 422 صفحه در سال 1320(انتشارات دانشکده پهلوی شیراز) تألیف کرد. این اثر چندین بار به چاپ رسید و به زبانی عربی ترجمه و در ممالک پاکستان، هندوستان نیز مورد استفاده قرار گرفت. در سال 1348 با تجدید نظر مؤلف بار دیگر به چاپ رسید. پس از فوت دکتر شفق (1350ش) بار دیگر نسبت به چاپ و تکمیل آن اقدام شد. دکتر عیسی صدیق بخش اول کتاب را از دستنوشته های مرحوم شفق زیر نظر استاد زبانشناسی ماهیار نوابی به این کتاب افزود. بخش های دیگر هم با کمک استادان دیگر مقابله و تکمیل شد.
این کتاب تاریخ ادبیات به دو بخش ادبیات ایران پیش از اسلام و بعد از آن تقسیم شده است. در ادبیات پیش از اسلام خط و زبان بررسی شده و همچنین درباره متون پهلوی و کتاب‌های پهلوی بازمانده مطالبی به نگارش درآمده است. همچنین نمونه‌هایی از ادبیات این دوران ذکر شده است. ادبیات ایران بعد از اسلام نیز در نه بخش تقسیم شده که به ترتیب عبارتند از: از ظهور اسلام تا عصر فردوسی، دوره غزنوی، عصر سلجوقیان، ادب پارسی و هندوستان، شعرای آذربایجان، عصر مغول و تیموریان، دوره صفویه تا آخر قاجاریه، ادبیات نوین ایران و ادبیات در دوره مشروطیت.