یادداشتی برای خواهر سنگ ها: مجموعه شعر

«خواهر سنگها» نخستین مجموعه شعر افشین بابازاده حاصل کوشش های مدام چهار ساله؛ مشحون از رنگها و رنگین کمانهای غافلگیر کننده تصویر و کلمه، در زبانی هنوز صیقل نخورده و سیلان نایافته و در مسیر تجربه هائی که فقط در تکرار آگاهانه خویش می توانند راهی بجائی بیابند. به نظر من، «خواهر سنگها» یادگاری دلپذیری از زیستن در جهان دلشکن غربت زده و سودائی ماست؛ برآمده از دلی که با ساعت خاکی دیگر کوک است اما، در همان حال، حسرت جویهای لجن گرفته و چهره های گل آلود آن خاک را هم ندارد؛ آفریده سری که کنحکاوانه جهان آخر قرن بیستم را می نگرد و به مسائل آن می اندیشد. شاعر در عین کوشش برای حفظ هویت تاریخی خود دانسته است که در آستانه قرن نو باید به زبان و بیانی از تصویرهای عاطفی رسید که در آن اهلیت جهان کنونی به اندازه هویت های محلی اهمیت دارد.
اگر توقف ناخواسته ما در خارج از مرزهای سرزمین اجدادیمان توانسته باشد اینگونه نسیم های تازه را در ساحت هنر و ادبیات ما جاری سازد، باید قبول کنیم که از این آمدن چندان هم ضرر نکرده ایم. چرا که در آن سرزمین، طبیعت اگر در خدمت رشد قرار دارد اما، جریان تاریخ پشت سدهای ممنوعیت و ارتجاع از حرکت بازمانده است. شما بمن بگوئید در این ده یازده ساله شاهد کدام تولد تکان دهنده در شعر سرزمین خویش بوده ایم؟...