راهنمای مختصر سیاست سبز

رکن سوم – دموکراسی از پایین – نیز سبزها را از بسیاری از سوسیالیست های سنتی که اغلب مدافعِ حکومت متمرکز بر جوامع بوده اند، متمایز می کند. این اصلی است که سبزها در آن با آنارشیست ها و دیگر آزادیخواهان مشترک هستند. مطالبه ی دموکراسی مشارکتی5 یکی از مهمترین دیدگاه های الهام بخشِ سبزهای آلمان بود. سبزها در دهه 80 بسیار تلاش کردند تا به سبک غیر متمرکز و مشارکتی عمل کنند. چهره سازی از رهبران طعن و طرد شد، سیاستگذاری بر مبنای سلیقه ی شخصی نفی شد و تصمیم ها براساس آرای جمعی گرفته می شدند. در قرن بیست و یکم، هرچند احزاب سبز همچون سابق رادیکال نیستند ولی
همچنان مفتخرند که سیاست ها و تصمیمات‌شان با مشارکت اعضای حزب مشخص می شوند، در حالی که دموکراسی در بسیاری از احزاب سیاسی دیگر از سکه افتاده است.
کنشگری غیر خشونت آمیز رکن آخر سیاست سبز است. احزاب سبز تا حدودی از دلِ جنبش های صلح و مخالف جنگ، معامله اسلحه و راهکارهای مبتنی بر خشونت زاده شدند. بار دیگر باید گفت که با گذشت زمان این تعهد نیز به اندازه ی سابق روشن و واضح نیست. سبزهای آلمان که ابتدا یک حزبِ به شدت مخالف جنگ بودند سپس در دولتی شرکت کردند که نیروهای آلمانی را برای جنگ به صربستان فرستاد. سبزها با حمایت از جنبش های مسلحانه ی آزادی خواه مانند کنگره ملی آفریقا، با این توجیه که کنشگری غیرخشونت آمیز شدید ممکن است به ادامه ظلم و ستم منجر شود، در باورهای خود درباره صلح‌طلبی بازنگری کردند. هرچند سبزهای آلمان در زمان وزیر امور خارجه یوشکا فیشر، مخالفت ها علیه حمله به عراق در سال 2003 را رهبری کردند.
سیاست سبز منحصر به احزاب سبز نمی شود; جنبش سبز در مجموع بسیار بزرگتر است. برای مثال، شبکه های کنشگری مستقیم سبز مانند `اول زمین!` (Earth First!) ، `بازپس گیری خیابان ها` (‫‪Reclaim the Streets‬‬) و `کمپ اقلیم` (Climate Camp) در دهه های اخیر پدید آمده اند. فعالیت این شبکه های کنشگری مستقیم سبز متمرکز بر مسائل زیست محیطی است ولی دیگر ارکان سیاست سبز مانند دموکراسی از پایین، کنشگری غیر خشونت آمیز و مخالفت با بی عدالتی اجتماعی را نیز دنبال می کنند. سازمان‌های مردم نهاد (سَمَن ها یا NGO ها ) مانند 'صلح سبز' و 'دوستان زمین' رابطه ی مبهم تری با سیاست سبز دارند. آنها به عنوان گروه های فشار زیست محیطی فاقد ایدئولوژی و جاه طلبی سیاسی هستند. با اینحال، اغلب برای دستیابی به تغییرات سیاسی با شبکه های کنشگری مستقیم رادیکال تر و احزاب سبز همکاری می کنند. دغدغه گروه صلح سبز از ترکیب دو رکن سیاست سبز یعنی مخالفت با جنگ و توجه به محیط زیست حاصل شده است. دغدغه بسیاری از سمن های زیست محیطی ترکیبی از توجه به محیط زیست و توسعه عدالت اجتماعی و دموکراسی از پایین است.
می توان گفت جنبش سبز تاحدودی مانند کوه یخ است. احزاب سبز، گروه های کنشگری مستقیم و سمن های رادیکال کاملا مشهود و بزرگ به نظر می آیند، در حالیکه شبکه هایی نظیرِ افرادی که سبک زندگی سبز را انتخاب کرده اند یا آنها که نقش غیر محسوس تری در تغییرات سیاسی ایفا می کنند، علیرغم عظمت، ناپیدا هستند. - See more at: http://zaminian.org/article/-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D8%B3%D8%A8%D8%B2-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86#sthash.Ml6UQ5sF.dpuf

احزاب سبز اوایل دهه 70 میلادی متولد شدند، در دهه 80 رشد کردند و حالا سیاست سبز یک پدیده جهانی است. سیاست سبز بیش از هر چیز سیاست زیست بوم است; نبردی به منظور صیانت از زمین در برابر حرص و طمعِ شرکت های بزرگ، تا به این صورت بتوانیم به عنوان اسلاف درستکار نسل های آینده عمل کنیم. هر چند سیاست سبز اهدافی بیش از دغدغه های زیست محیطی را در بر می گیرد.
زیست بوم شاید رکن اول سیاست سبز باشد ولی تنها رکن نیست. به اعتقادِ اَندرو دابسون، استاد دانشگاه و عضو حزب سبز انگلستان، سیاست سبز یک ایدئولوژی سیاسی مستقل است. اگرچه برای تعریف واژه ی "ایدئولوژی" بسیار قلمفرسایی ها شده، دابسون می گوید ایدئولوژی یک دیدگاه منفرد نیست بلکه مجموعه ای از دیدگاه های سیاسی است. او می گوید یک ایدئولوژی سیاسی با ترسیمِ نقشه ای از واقعیت، به پیروانش کمک می‌کند تا دنیا را بفهمند. او همچنین اعتقاد دارد که ایدئولوژی استحاله ی جامعه را طلب می کند. او از واژه ی "اکولوژیسم" برای تمایز نهادن میان سیاست سبز و "محیط زیست گراییِ" صِرف استفاده می کند.
عدالت اجتماعی- دومین رکن سیاست سبز- بسیار حائز اهمیت است. سبزها می گویند صیانت از محیط زیست نباید به زیان فقرا باشد یا به بی عدالتی منجر شود. رکنِ عدالت اجتماعی، سبزها را در جناح چپِ طیفِ سیاسی قرار می دهد. هرچند سبزها اعتقاد دارند که گرایش های چپ و راست تنها معیار تشخیص جهت گیری سیاسی نیستند، حداقل به این دلیل که احزاب سیاسی بسیاری وجود دارند که متعهد به برقراریِ عدالت اجتماعی هستند ولی در صیانت از محیط زیست کوتاهی کرده اند. - See more at: http://zaminian.org/article/-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D8%B3%D8%A8%D8%B2-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86#sthash.Ml6UQ5sF.dpuf

عبارتِ "سیاست سبز" زمانی مترادف با حزب سبز آلمان بود که بیش از سه دهه ی اخیر در دولت آلمان مشارکت داشته است. اما حالا احزاب سبز جهانی شده اند، از کنیا گرفته تا مغولستان، تایوان و برزیل. و فعالیت های سیاسی سبز، کارزارهای غیر انتخاباتی و شیوه های کنشگری مستقیم را در سراسر جهان در بر می گیرند.
در سال 1983، 28 عضو حزب سبز آلمان به عنوان نماینده پارلمان آلمان غربی انتخاب شدند. آنها لباس جین می پوشیدند و برخی از آنها گیاهانی به پارلمان آوردند و روی میزهای‌شان گذاشتند. حضور متمایز آنها در مجلس در تضاد با نمایندگانِ کت و شلوار پوشِ دیگر احزاب بود. موفقیت آنها اولین ورودِ گروهی از سبزها به پارلمان ملی را رقم زد. سبزهای آلمان با چهار رکن کلیدی در انتخاباتِ 1983 پیروز شدند: زیست بوم، عدالت اجتماعی، صلح و دموکراسی از پایین (grassroots democracy). - See more at: http://zaminian.org/article/-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D8%B3%D8%A8%D8%B2-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86#sthash.Ml6UQ5sF.dpuf