دیوان اشعار حکیم صفای اصفهانی

حکیم صفای اصفهانی شاعر نیمه دوم قرن سیزدهم و ابتدای سده چهاردهم و آخرین شاعر معروف قبل از مشروطیت است. وی از ارادتمندان به اهل بیت (ع) بوده و قصاید فراوانی در ستایش ایشان سروده است. آن گونه که نقل شده است، وی اشعاری را که در مدح حضرت رضا (ع) می سروده، با کمال تواضع در صحن مسجد گوهرشاد می ایستاده، و خطاب به ایشان می خوانده است.
وی در فلسفه، تفسیر، کلام، منطق و حکمت استاد بود. غزلیاتش به طرزی دلنشین همراه با ترکیبات ابداعی مورد استقبال شاعران قرار گرفت. قصاید وی استادانه سروده شده و در مثنوی از گلشن راز شبستری پیروی کرده و مسمطات وی حاوی مدح و منقبت ائمه اطهار است. اشعار وی بیشتر شامل مواعظ، توحید و دقایق عرفان و تصوف است. احمد سهیلی خوانساری در سال ۱۳۳۷ به تصحیح این دیوان دست زد. این کلیت شامل ۵۶۹۱ بیت است که ۱۹۱ بیت آن از دفاتر و جنگها جمع آوری شده و باقی از روی نسخه خویشنویسباشی کتابت شده به دستور اباخان تصحیح شده است.