دیوان ابوالفرج رونی

به تصحیح: چایکین مستشرق

181 صفحه

در تذکره آتش درباابوالفرج رونی نوشته است:‌ از شعرای جلیل الشأن و از فصحای عذب البیان است و اکثر شعرا به استادی او اعتراف و از بحر فضایلش اغتراف کرده‌اند. در مجمع الفصحا مرقوم استکه سخنگوئیست شیرین زبان و فصیحی نیکو بیان در باب مولد او عقاید مختلف است محمد عوفی او را از خطره لوهور دانسته است و صاحب مجمع الفصحا نوشته که اصلش از رونه قریه‌ای از نیشابور است و می‌نویسد که چندی در لاهور زیسته باز به رکاب سلطان پیوسته لذا او را لاهوری خوانده‌اند.

مدت و زمان حیات ابوالفرج چندان معلوم نیست ولی ظاهرا آنست که وی در سال 451 به شاعری و ستایش سلطان ابراهیم بن مسعود بن ابراهیم پرداخته و پس از آنکه او در سال 481 درگذشته است فرزند او مسعود بن ابراهیم را مدح می‌گفته و مسعود بن ابراهیم در سال 497 پس از شانزده سال سلطنت وفات یافته است. بنابراین تقریبا ابوالفرج رونی در سال 490 بدرود حیات گفته است. و حدودا در این زمان 64 سال داشته است. (از زندگینامه انتهای کتاب)‌