اعجاز از منظر فیلسوفان و متکلمان

از متن کتاب:
قرآن کریم در موارد متعددی به آوردن معجزات توسط انبیا اشاره می کند و یادآور می شود که این معجزات آیات و گواه روشن انبیا می باشد ولی هرگز لفظ معجزه و یا اعجاز به این معنا را استعمال نکرده و این واژه را برای علامت و یا نشانه نبوت به کار نبرده است و واژه معجزه و یا اعجاز توسط متکلمین اسلامی وضع گردیده تا در نشانه و نبوت انبیا به کار می رود؛ لذا لازم است که معنای لغوی و اصطلاحی معجزه بررسی شود تا معلوم گردد که به چه دلیل متکلمین اسلامی این لفظ را برای نشانه و دلیل نبوت وضع کرده اند.
لفظ اعجاز که بر وزن مصدر باب افعال از ریشه عجز می باشد به معنای "ناتوان کرد" یا "ناتوان دانستن دیگری" است.
"عجز" مقابل قدرت به معنی ضعف و ناتوانی است "عَجَزَ، یَعْجِزُ عِجزاً"
در کتاب معجم مقیاس اللغه آمده است:
"عجز دارای دو معنی است که یکی به معنای ناتوانی و ضعف و دیگری به معنای پایان و انتهای هر چیز می باشد."
واژه عجز و مشتقات آن 26 بار در قرآن کریم آمده است که در هیچ یک به معنایی که مورد نظر متکلمین است، به کار نرفته است...