آسمان آبی برای پرواز پروانه ها

...حال که به کویر خیره میشوم، خودم را، یعنی آن من نوزده ساله را در آن دوردستها می بینم. دختری که لحظه به لحظه به من نزدیکتر می شود. دختری با روسری سرمه ای، مانتوی سیاه، شلوار سربازی و چکمه های کوهنوردی به پا.
براستی این دختر با این هیبت به کجا میرود؟ صورتش خاک آلوده و لبهایش خشک و تدک خورده، او بدنبال چه میگردد؟ آن هم در آن صحرای بی انتها....
(نوشته پشت جلد کتاب)