اقتصاد سیاسی - جلد 1

از مایه خوردن بی انتها نیست !
غلامرضا مصدق
سود خالص به قول ما ایرانی ها کاسبی و به قول کفار بیزینس در دنیا به طور معمول زیر ۵٪ است و سود بالای ۵٪ عالی و بالای ۱۰٪ فوق العاده است .
به دلیل تحریمها در دنیائی که نرخ سوددهی کسب و‌کار معمولاً در بهترین شرایط حداکثر ۱۰٪ است، ما هر کالائی که به دنیا میفروشیم باید بین ۲۵ تا ۳۰٪ ارزان‌تر بدهیم و اگر بخواهیم کالائی را بخریم باید بین ۱۵ تا ۲۰٪ بیشتر پرداخت کنیم . کالائی را که می‌توانیم با کشتی ایرانی ارزان‌تر حمل کنیم، اجباراً باید از کشتی و بیمه گرانتر خارجی استفاده کنیم . ماشین آلات و تجهیزاتی که تولید کننده خارجی دم قسط یا با شرایط نقد و اقساط میخرد، رقیب ایرانی او باید علاوه بر خرید گرانتر ۱۰۰٪ وجه آنرا پیشاپیش نقدی بدهد، بعلاوه از گارانتی و خدمات بعد از فروش هم محروم است. برای جابجایی ارز بجای استفاده از نظام بانکی و پرداخت کارمزد چند دهم درصدی باید به صرافان و دلالان بین ۵ تا ۱۰٪ حق دلالی بدهیم. دلار دبی، دلار استانبول، دلار هرات و غیره هرکدام نرخ خود را دارند، مثلاً دلار هرات بین ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ تومن برای صادرکننده ایرانی گرانتر تمام می‌شود تازه اگر در این مبادلات بخت یار باشد و پول وسط راه در این مسیرهای غیر رسمی هاپولی نشود.
سیاهه پرداخت هزینه های نجومی جز به جزء تحریم چنان بلند بالا و متنوع است که امکان محاسبه تقریبی تمامی آن وجود ندارد. سوال : این هزینه های سرسام آور از چه منبعی پرداخت می‌شود؟ چطور یک تولید کننده ایرانی در شرایطی که سود معمول کسب و کار در دنیا حدوداً ۵٪ است در قیاس با رقبای خارجی این همه هزینه اضافی پرداخت می‌کند و همچنان سرپاست ؟ جواب : پرداخت زیان از مایه .چطور ؟ در زیر به چند مورد مهم از مایه خوری اشاره می‌شود.
-دولت سالانه ده ها میلیارد دلار یارانه پنهان انرژی به بخش تولید پرداخت می‌کند. این یارانه اگرچه هزینه تولید را کاهش می‌دهد اما یک نوع از مایه خوری پنهان است .
-تولید کننده باید هر ساله به اندازه استهلاک ماشین آلات و تاسیسات مبلغی بابت ذخیره استهلاک کنار بگذارد تا بعد از مستهلک شدن آنها، ماشین آلات نو را جایگزین کند، که در شرایط فعلی نگه داشتن چنین مبلغی امکان پذیر نیست در نتیجه با مستهلک شدن خطوط تولید، کارخانه هم تعطیل می‌شود .
-تنگنای مالی موجب می‌شود همه منابع مالی تولیدکنندگان صرف امور جاری و سرپا نگهداشتن تولید شود در نتیجه ایجاد طرحهای توسعه عملاً منتفی می‌شود و به تبع دیگر خبری از رشد نیست.
-صادرات و مصرف داخلی محصولات کشاورزی که عمدتاً حاصل آبیاری غیرکارآمد از ذخیره صدها ساله منابع آبی که متعلق به نسلهای آتی است، یکی از بدترین مایه خوری هاست .
-یکی از تبعات تنگنای مالی بخش تولید، شل شدن رعایت ضوابط زیست محیط زیستی است، که یکی از غیرقابل جبران ترین انواع مایه خوری است .
-اتخاذ استراتژی خودکفائی(بخوانید خود ویرانگری) برای مقابله با تحریم‌های پایان ناپذیر، مثل چاه ویل در حال بلعیدن منابع کمیاب و پایان پذیر کشور است .
-دور زدن تحریم‌ها یکی از سرچشمه های اصلی فساد است، این فساد علاوه بر ایجاد هزینه های نجومی، پایه های اخلاق و سرمایه اجتماعی ملت را مثل موریانه خورده و می‌خورد.
آشکارترین جلوه مایه خوری لاغر شدن و پسرفت بی وقفه اقتصاد ایران است، روند کوچک شدن مستمر اقتصاد تا بی نهایت نمیتواند ادامه یابد، با ادامه وضع موجود دیر یا زود کمر اقتصاد ایران در نقطه ای شکسته خواهد شد. هر سیستمی که در دوره ای طولانی خرجش بر دخلش غلبه کند حتی اگر انقلابی ترین انسان‌های کره زمین متولی آن اقتصاد باشند، فروپاشی سرنوشت محتوم آن خواهد بود. فروپاشی شوروی سابق عینی ترین مصداق سبقت خرج بر دخل در دوره ای طولانی بود، اقتصادی که چند دهه قبل از فروپاشی به مراتب از اقتصاد امریکا بزرگ‌تر بود، به علت عدم توازن در دخل و خرج مثل شمع آب شد، همانطور که اقتصاد ما در حال آب شدن است.
بر آن کد خدا زار باید گریست
که دخلش بود نوزده، خرج بیست

[quote='salmansardar']خسته نباشین،کاری خوبی کردین این کتاب را انجا اوردین، اما اگر اسم (ابو عبدالرحمن الکردی)را حذف نمکردی، بهتر بود
این لینک سالم وصحیح کتاب
کتاب سالمه و مشکلی نداره
من کتابو از سایت دیگه ای گرفتم.