گزیده غزل های عشقریی

.
صوفی عشقری شاعری آزاده وعاشق
شاعران وسخنوران وقلم بدستان ادبیات دری وپشتو در دل کوهپایه های افغانستان این سرزمین آزادگان دیده گشودند و چراغ ادبیات وعلم ودانش رابرای نسل های بعد از خود فروزان نمودند.

اشعار صوفی را میتوان در دو بخش مورد مطالعه وارزیابی قرار داد .بخشی از اشعار او با سبک معینی ادبی سروده شده وبخش دیگرآن با زبان عامیانه پیوند یافته است .همین بخش اشعار عشقری بود که وی را به شهرت رسانید ومردم او را شاعر آزاده وعاشق پیشه یافتند. روی همین علت بود که ملک الشعراء قاری عبدالله به استاد عبدالحق بیتاب گفته بود که شعر عشقری را به حساب دستور زبان وفنون ادبی نقد نکند چون شعر صوفی عشقری دارای حسن ذاتی می باشد، به جای اینکه خوب شود خراب میشود، به همین ترتیب شاعران دیگر نیز از شعر عشقری متاثر گردیدند واشعار وی را به نقد و ارزیابی قرار دادند. چنانچه شایق جمال غزل های او را بی مانند می خواند، و مولانا خسته عشقری را شاعری فطری خواتده و به وی سخت ارادت داشت، و نوید حاضر است که در بدل یک بیت صوفی ،تمام اشعار خود را به او بدهد.
صوفی عشقری مرد پارسا وعاشق ومتقی با محبت زاده شده بود وبا محبت عرفانی زیست نمود شعر ذیل تائید گفتار مارا مینماید.
زنده باشی یار من آئینه وارم ساختی پارسا و صوفی و شب زنده دارم ساختی
در جهان گمنام بودم قیمت وقدرم نبود صاحب ونام ونشان وبا وقارم ساختی
از سر اخلاص هرکس دست می بوسد مرا متقی وعابدو پرهیز گارم ساختی
گرچه پیرم در برمن دل جوانی می کند درخزان برگریزان نو بهارم ساختی
پیر و برنا این زمان آید دعا خواهد ز من از کمال حسن خود حاجت برارم ساختی