درباره‌ی فقر و فلاکت زندگی دانشجویی

مقدمه‌ی مترجم: مصطفی خیاطی یک مؤلف است. تولد و وفات مؤلف بر نگارنده‌ی این سطور معلوم نیست. اصالتاً تونسی است و به فرانسوی علیه سرمایه‌داری می‌نویسد:
«تنها نقش انقلابی ِ بورژوازی آشکارا عبارت است از گنجانیدن اقتصاد درون تاریخ به شیوه‌ای قاطع و تغییرناپذیر.»
از سال 1965 رسماً به جنبش انترناسیونالِ موقعیت‌گرا (اس.آی) پیوست. از همین سال، شروع به نوشتن برای نشریات این جنبش کرد:
«بورژوازی به خاطر حضورش در حکم ارباب این اقتصاد، ارباب واقعی (اگر چه گاهی ناخودآگاهِ) «تاریخ جهان» نیز بوده است...»
در دهمین شماره‌ی نشریه‌‌ی اس.آی به سال 1966 به سردبیری گی دبور به همراه میشل برنستین، تئو فری، ج. و. مارتین و رائول ونگم عضو شورای سردبیری بود. طرح روی جلد با هدف «گمراه‌کردن پلیس و خوانندگان رسمی» تصویری از یک مسلمان الجزایری را نشان می‌دهد که دست‌های خود را در برابر یک سرباز فرانسوی بالا برده است. در پس زمینه طرح مبهمی از اس.آی قرار دارد و روی آن از قول سرباز فرانسوی، به انگلیسی نوشته است:
کسی نیست؟
و در پایین به فرانسوی:
زنده باد آزادی الجزایر
در 14 نوامبر همان سال، گروهی از دانشجویان به رهبری آندره اشنایدر (از اعضای اس.آی) به عنوان کادر جدید انجمن دانشجویان استراسبورگ انتخاب شدند. یک هفته بعد در مراسم افتتاحیه‌ی دانشگاه استراسبورگ جزوه‌ای به قلم مصطفی خیاطی در میان دانشجویان توزیع شد. عنوان جزوه این بود:
«درباره فقر و فلاکت زندگی دانشجویی: از لحاظ اقتصادی، سیاسی، روانشناختی جنسی و خصوصاً فکری و پیشنهادی فروتنانه برای علاج آن»
در پاراگراف اول جزوه نوشته شده بود:
«ما می‌توانیم به جرأت اعلام کنیم، و هیچکس با ما مخالفت نخواهد کرد که امروز دانشجو مطلقاً حقیرترین و منفورترین مخلوقی است که پس از کشیش و پلیس در فرانسه یافت می‌شود. اما دلایلی که به خاطر آن‌ها دانشجو تحقیر می‌شود اغلب دلایلی غلط هستند که ایدئولوژی حاکم را منعکس می‌کنند. در عین حال، دلایلی که به خاطرشان او لایق تحقیر از یک نقطه‌نظر انقلابی است سرکوب و از نظرها پنهان نگه داشته می‌شوند. مخالفان دروغین سرمایه‌داری [چپ رسمی] امری آشکار را پنهان می‌کنند و آن این‌که هر ایرادی که بر دانشجویان وارد باشد براین احزاب نیز وارد است. آن‌ها این پنهان‌کاری آشکار را بدل به تشویق و تحسین می‌کنند. روشنفکران عاجز ِ چپ (از مجله‌ی Les Temps Modernes گرفته تا L’Express) مجذوب و مدهوش به اصطلاح «خیزش دانشجویان» شده‌اند و سازمان‌های بوروکراتیکِ روبه‌زوال (از حزب کمونیست تا اتحادیه‌ی ملی دانشجویان) برای حمایت مادی و معنوی از این خیزش، حریصانه با هم رقابت می‌کنند.»