عیار دانش: مشتمل بر الهیات و طبیعیات

.
مولف، علی تقی بن احمد بهبهانی از حکمای عصر صفوی و از شاگردان محقق خوانساری است.
کتاب حاضر که تنها اثر شناخته شده وی به شمار می آید، از معدود آثار فلسفی عهد صفوی است که به شیوه مشائی به زبان فارسی در دو بخش طبیعیات و الهیات به روش مشائیان نگاشته شده، و از این جهت حایز اهمیت است.
نگارش این کتاب مقارن با فساد و انحطاط ادب فارسی و رواج سست گویی بوده است. اکثر کتبی که در این دوران نوشته شده به زبان عربی بوده و کتاب علی نقی بن احمد بهبهانی از معدود آثار فارسی باقی مانده در این دوره یا درباره قصص انبیاء بوده و یا از باب ارشاد عوام و خلق خدا است.
نفوذ عمیق عربی در فارسی و استعمال الفاظ و اصطلاحات عربی از ویژگی های نثر فارسی این دوره بوده است. عیار دانش نیز از این جریان در امان نمانده و خصایص سبک مذکور به روشنی در آن منعکس است. افزون بر این، دشوار بودن مفاهیم فلسفی نیز پیچیدگی متن را دو چندان ساخته است. اما اهمیت اثر در این است که به خلاف سنت مرسوم آن عهد به فارسی نگاشته شده و در شمار معدود کتب فلسفی و فارسی این دوره است.
مؤلف در مقدمه کتاب حکمت را به صورت بسیار ساده به «علم به حقایق اشیاء» تعریف کرده و چنین می آورد: «... باید دانست که حکمت، علم به حقایق اشیا است و اشیا انواع مختلفه است، بعضی از اشیا وجودش موقوف به صناعت بشری نیست و بعضی دیگر موقوف بر صناعت بشری و به کاربردن حرکات و سکنات اداری است...