فن آوری فلوسایتومتری، جلد 14 کتاب های سلامتی، ویرایش 1393

روش رایجی که بیشتر توسط محققین جهت تشخیص سلول‌های طبیعی و نئوپلاستیک بر روی لام فیکس شده، صورت می‌گیرد، بر اساس ارزیابی‌های سیتولوژیکی و شکل ظاهری (مرفولوژی) آنها مبتنی است. متخصصین آسیب‌شناسی علی رغم تهیه رنگ‌های متنوع جهت رنگ‌آمیزی سلول‌های مختلف یک بافت، به سهولت و به سرعت قادر به شمارش انواع سلول‌های موجود در مقطع بافت مورد مطالعه نیستند و همچنین نمی‌توانند سلول‌هایی را که دارای منشأ اجدادی گوناگون و یا در مراحل مختلف تمایز هستند، تشخیص دهند. در طی سال‌های دهة 60 میلادی تلاش جمعی از دانشمندان در زمینه‌های مختلف منجر به ابداع تکنیک فلوسایتومتری گردید، که این تکنیک در زمینه بر طرف نمودن مشکلات فوق از توانایی های خاصی برخوردار است.
در روش فلوسایتومتری سلول های رنگ آمیزی شده ( چه به وسیله منوکلونال آنتی بادی متصل به فلورسنت و چه فلوروکروم های متصل شونده به اجزاء سلولی ) در یک جریان سیال قرار گرفته و به صورت تک تک از مقابل پرتوی نوری ( لیزر ) عبور می کنند و متعاقب آن، نور پراکنده شده و نور فلورسانس جانبی توسط آشکار سازها جمع آوری می شوند. این آشکارسازها، سیگنال های نوری را به سیگنال های الکتریکی متناسب با نور جمع آوری شده تبدیل می کنند. پراکنش نور در زاویه های مختلف می تواند سلول ها را بر اساس تفاوت در اندازه و پیچیدگی درونی از هم متمایز کند، در حالی که ساطع شدن نور فلورسانس از آنتی بادی نشاندار شده با فلورسنت می تواند سلول ها را بر اساس تفاوت در آنتی ژن های سطحی و سیتوپلاسمی از هم تفکیک نماید. بدین ترتیب سلول ها بر اساس خصوصیاتی نظیر حجم، گرانولاسیون و میزان رنگ پذیری از هم افتراق داده می شوند.