تاریخ انتشار تشیع در ایران

بله در تمام مذاهب اهل سنت حب محمد و آل محمد وجود دارد ولی در مذهب شافعی این مشترک بیشتر نمایان و متمایز از مذاهب دیگر اهل سنت میشود چناکه امام شافعی در کتاب اشعارش چنین میگوید : یَا آلَ بَیتِ رَسولِ الله حُبُّکُمُ فَرضٌ مِنَ الله فی القُرآنِ أنزَلَهُ ای خاندان نبوّت، محبّت شما فرضی است که از جانب خداوند در قرآن آمده است. و همچنین در مورد جایگاه ایشان نزد خداوند و دلیل توسل او به پیامبر و آلش چنین میگوید : آلُ النَّبــــیِّ ذَریــــــعَتی وَ هُــــم إلَیهِ وَسیــــلـَتی - أرجُو بِهِــــم أُعطَی غَداً بِیَدِ الیـــَمینِ صَحیـــفَتی
خاندان پیامبر دستاویز منند و ایشان وسیله ی رسیدن من به پیامبرند - امیدوارم به اینکه فردای قیامت، نامه ی اعمالم را به دست راستم بدهند. و الی الاخ . در مورد ابن تیمیه که از نواصب است حرف بسیار است این شخص بتصریح علمای اهل سنت امام او شیطان است و ... در مورد امام حنبل که پیروانش معروف به اهل حدیث اند ارادت به اهل بیت وجود دارد ولی در حد شوافع نیست .

گرایشات شیعه داشتن یعنی حب خاندان پیامبر از سادات حسنی و حسینی و مختص به دوازده نفر هم نیست و این در تمام فرق اهل تسنن دیده می شود و این که ما بگوییم از سایر فرق اهل تسنن، مذهب شافعی به شیعه نزدیک تر می باشد به نظر من خیلی منطقی نیست چون ملاک و معیار این نزدیکی را در چه ببنیم. شاید مذهب شافعی مثلا نسبت به اهل حدیث و حنابله تساهل بیشتری نسبت به شیعه داشته و این به واقعیت نزدیک تر می باشد. و جالب اینکه کتاب های حدیث احمد حنبل و حتی ابن تیمیه را شما بخوانید پر است از احادیث در مورد بزرگی و حب امام علی و خاندان پیامبر. ولی وجه اختلاف شیعه با سایر فرق اسلامی حتی معتزله در عصمت و انتصابی بودن آنها از طرف خداوند می باشد و گرنه تمام فرق اهل تسنن بدون استثنا ارادت بسیار به خاندان پیامبر دارند.

مذهب فقهی شافعی در همه ادوار نزدیک ترین مذهب فقهی به تشیع بوده و هست ولی در مورد مذهب کلامی اشعری این ادعا باطل است و نمیشود گفت که یک اشعری عقاید کلامی اش شبیه به عقاید کلامی شیعی است. اگر گرایشاتی هم تصور شده بر اساس مشترکات دو مذهب فقهی و کلامی است که این امر عجیبی نیست که کسی به مشترکی هم پرداخته باشد.
از طرفی نزدیک بودن زمان حیات حافظ هم استدلال غلطی است چنانکه این شاعر حدود ۷۲۷ – ۷۹۲ هجری قمری میزیسته ولی تاریخ حکومت صفوی 907 - 1135 هجری قمری بوده که حکایت از وقوع این حکومت 115 سال پس از مرگ حافظ دارد.

کسروی در کتاب شیعه گری می نویسد که شیعیان اولیه انسان های پاک بودند که در برابر ظلم حاکمان اموی و عباسی ایستادگی نمودند و به شهادت رسیدند ولی به مرور زمان ناپاکی هایی به آن اضافه و از هدف اصلی خود خارج گردید و اولین مرحله آن ناسزا و تهمت به یاران محمد بود و مرحله بعد سوء استفاده از شهادت امام حسین. آنچه ما در ایران از تشیع قبل از صفویه داریم بیشتر گرایشات شیعی است تا مذهب شیعه. مانند بسیاری از شاعران ایرانی از جمله حافظ که به دوره صفوی نزدیک تر است و به قول بهاء الدین خرمشاهی حافظ در فروع تسنن شافعی در اصول اشعری بوده که گرایشات شیعی داشته است. این مصداق بیشتر بزرگان اهل سنت ایرانی و غیر ایرانی در گذشته و حال می باشد.