مونولوگ پاره پاره‌ شاعر شما

شايد بهتر باشد اين‌جورى شروع كنم: از وقتى كه كم و بيش خودم را شناخته‌ام، هيچ‌وقت از آدم‌هاى عاقل و منطقى خوشم نيامده است. خودم هم هَروَقت خواسته‌ام عاقل و منطقى باشم، بعد از چند ساعت حالم از خودم به‌هم خورده است. عقل و منطق مالِ آدم‌هاىِ حسابگر است. من هميشه از حساب و هندسه تجديد مى‌شدم. شايد به‌این‌خاطر به‌اين نتيجه رسيده‌ام كه زندگى ارزش این‌همه حساب كتاب را ندارد.
در واقع سه دسته از آدم‌ها هميشه مرا جذب مى‌كرده‌اند: بچه‌ها، شاعرها، ديوانه‌ها. دليلش شايد اين باشد كه فكر مى‌كنم هر بچه‌اى چيزى از شاعرها در خود دارد و هر شاعرى چيزى از ديوانگان.