چرا گاهی دولت ها بحران می سازند

دیده بان

به طور معمول ایجاد ثبات را یکی از کار ویژه‌های دولت‌ها می‌انگارند و چنین تصور می‌شود که از جمله اهدف دولت‌ها ایجاد ثبات در داخل مرزهای خود و در منطقه‌ای است که در آن قرار گرفته است. تا حدی که گاه ایجاد ثبات را در تعریف دولت و سیاست داخل می‌کنند. این بدان معنی است که به طور معمول چنین تصور می‌شود که دولت‌ها در داخل و خارج خود خواهان ثبات هستند. البته این ثبات خارجی تا جایی است که وجود آن به ثبات در داخل منجر شود.
اما بر خلاف این تصور اولیه گاه شاهد آن هستیم که دولت‌ها بحران می‌سازند. بحران سازی دولت‌ها هنگامی که
در عرصه جغرافیایی و با هدف ایجاد بی‌ثباتی در کشورهای رقیب باشد چندان تعجب آور نیست؛ بلکه به صورت طبیعی می‌توان آن را یکی از راه‌های کسب قدرت و تضعیف رقیب دانست، اما هنگامی که مشاهده می‌کنیم که یک دولت مستقر و تثبیت شده در درون خویش و برای خود بحران می‌سازد، نیازمند نگاهی دوباره به مفهوم بحران و علل بحران سازی دولت‌ها هستیم.
پیش از این که بخواهیم به بررسی هدف اصلی متن حاضر که همان بررسی علل بحران سازی دولت‌هاست بپردازیم شایسته است که توجه کنیم که بحران‌ها انواع و اقسامی دارند. انواع بحران‌ها را می‌توان متناظر با همه عرصه‌های مطالعات انسانی و اجتماعی دانست و علاوه بر تقسیم بحران‌ها بر اساس این رشته‌ها مثل اقتصادی و سیاسی و امنیتی و ... بحران‌ها را بر اساس جغرافیای سیاسی به دسته‌های داخلی و خارجی، بر اساس وسعت به منطقه‌ای و جهانی و ... و بر اساس ماندگاری به کوتاه مدت و بلند و مدت و ... تقسیم کرد. مساله بررسی و مطالعه بحران‌ها و بحران سازی‌ها اکنون به حدی جدی شده است که از «مطالعات بحران» به عنوان یک حیطه پژوهشی سخن به میان می‌آید.