شعر، زبان کودکی انسان: گفتاری در باره مبدأ، ماهیت و سیر تحول شعر

محمود کیانوش، شاعر، داستان نویس، و منتقد ادبی، برای معرّفی کتاب «شعر، زبانِ کودکی انسان: گفتاری در بارۀ مبدأ، ماهیت، و سیر تحوّل شعر» این سخن را از جایی در فصل اوّل این کتاب نقل می کند: «در ابتدا شعر بود، و از شعر مذهب پدید آمد، و از مذهب فلسفه پدید آمد، و از فلسفه علم پدید آمد، و از علم تکنولوژی پدید آمد، یعنی که شعر مادرِ همۀ دریافتها و شناختهای تخیّلیِ انسانِ تاریخی از هستی بوده است.» و این سخن را از پایان آخرین فصل این کتاب نقل می کند: «شاعران تافته های جدا بافته از دیگران نیستند. فقط این هنر را یاد گرفته اند که خود را در دیگران و دیگران را در خود بشناسند و در نظارۀ انسان و هستی و نظارۀ انسان در هستی از این معمّای بزرگِ خرد سوز معنیهایی کوچکِ دلپذیر بسازند و با این شناخت و نظاره آنچه می گویند برای احساس و اندیشۀ دیگران آشنا و مأنوس باشد. و این هنری است که در آن فریب دادن دیگران فریب دادن خود است، و هیچ باختی تلخ تر از پوچیِ فریب دادن خود نیست. شعر زبان کودکی انسان است و انسان نمی خواهد دامن مادر خود، طبیعت، را رها کند و بزرگ شود و پیر شود و بمیرد. با هنر همچنان کودک می ماند و از بازیهای شیرین خود دست بر نمی دارد، و با معنیهای شگفت و زیبایی که خود می سازد، به بازی ادامه می دهد. شاید، با نشانه هایی که هم اکنون هشدار باش فاجعه است، زمانی برسد که انسان، با جنون سرگشتگی، از کودکی بیرون بیاید، و این حتماً زمانی خواهد بود که شعر مُرده است و دیگر هیچ چیز معنایی انسانی ندارد و انسان زبان کودکی خود را فراموش کرده است.»