قوس زندگی منصور حلاج

پس پایهایش ببریدند، تبسمی کرد و گفت :
«بدین پای سفر خاک می کردم،قدمی دیگر دارم که هم اکنون سفر هر دو عالم کند، اگر توانید آن قدم ببرید !»
پس دو دست بریدهء خون آلود بر روی در مالید. گفتند: چرا کردی؟ گفت:خون بسیار از من رفت،دانم که رویم زرد شده باشد،شما پندارید که زردی من از روی ترس است! خون در روی مالیدم تا در چشم شما سرخ‌روی باشم که :
گلگونه ی مردان ، خون ایشان است .
گفتند : اگر روی سرخ کردی ، ساعد را باری چرا آلودی؟
گفت : وضو می سازم.
گفتند : چه وضو؟
گفت : « رکعتان فی العشق ! لا یصح وضوءهما الا بالدم»
یعنی در عشق دو رکعت است،که وضوی آن درست نیاید،الا بخون ....
پس چشمهایش برکندند!
قیامتی از خلق برخاست و بعضی می گریستند و بعضی سنگ می انداختند . . .
پس گوش و بینی ببریدند و سنگ روانه کردند. عجوزه‌ای پاره‌ای رُگو (جامه کهنه) در دست می‌آمد. چون حسین را دید گفت:
محکم زنید این حلاّجک رعنا را. تا او را با سخن اسرار چه کار ؟!
و آخرین سخن حسین این بود که «حسب الواجد ، افراد الواحد» پس این آیت برخواند:
«یستعجل بها الذین لایومنون بها ، (والذین آمنوا مشفقون منها ، و یعلمون انها الحق ) و این آخرین کلام او بود...
پس زبانش ببریدند،نماز شام بود که سرش ببریدند.در میان سر بریدن تبسمی کرد و ! جان بداد.
................................
نقل است که شبلی گفت: آن شب به سر تربت او شدم و تا بامداد نماز کردم. سحرگاه مناجات کردم که: الهی! این بندهء تو بود , مؤمن و عارف و موحّد. این بلا با او چرا کردی؟ خواب بر من غلبه کرد. قیامت را به خواب دیدم و خطاب از حق شنیدم که: این از آن با وی کردم که سرّ ما با غیر در میان نهاد.
و از همین روی است که خواجه حافظ شیراز می سراید:
گفت آن یار ، کزو گشت سر دار بلند / جُرمش آن بود ، که اسرار ، هویدا می کرد . . .
در پایان توصیه می کنم،حتما این ترجمه اشعار مرحوم بیژن الهی که حقیقتا سکر آور است را از اشعار حلاج بخوانید:
متن لینک
شرمنده از طولانی شدن،دیدم کتاب کتاب خوبی است،خواستم یادی از این عارف شعله ور کرده باشم:x