بخارا - شماره 80 - فروردین و اردیبهشت 1390 - ویژه مجتبی مینوی
امتیاز دهید
درباره:
مجتبی مینوی
امتیاز دهید
کتاب حاضر شامل دو فایل است،یکی یادنامه ی زنده یاد مجتبوی مینوی،که توسط مجله بخارا تهیه شده است
و دیگری گفتگویی است با آن مرحوم،به نام «پژوهشگر ستیهنده» با حضور دکتر شفیعی کدکنی،نجف دریابندری و مرحوم ایرج افشار
بیشتر
و دیگری گفتگویی است با آن مرحوم،به نام «پژوهشگر ستیهنده» با حضور دکتر شفیعی کدکنی،نجف دریابندری و مرحوم ایرج افشار
دیدگاه‌های کتاب الکترونیکی بخارا - شماره 80 - فروردین و اردیبهشت 1390 - ویژه مجتبی مینوی
کاش قبل ازاین که مینوی های امروز تن به خاک بسپارند در کتاب ها جا گیرندوشناخته شوند.
دریابندری:
نظر شما دربارۀ شعر نو که اینطور جا باز کرده چیست؟
مینوی:
بنده با کمال خلوص و صمیمیت اقرار می کنم و به هر کسی بدون استثنا حق می دهم که هر جوری دلش می خواهد شعر بگوید و نثر بنویسد ولی فقط برای عمه اش!
(بقیه ش فحش داره خودتون بخونید... خدابیامرز کلاً سخت گیر و بی اعصاب بوده! میگه دایره المعارف مصاحب به درد نمی خوره. در این مصاحبه نظر مرحوم مینوی درمورد نیما و شعر نو هم جالبه و از اون جالب تر اینکه ایشان داستان های بزرگ علوی رو بهتر از داستان های صادق هدایت میدونه)
«پیرو گلایه های به جای دوست عزیزمون پورفر که همش میگه چرا فقط دانلود میکنید و نمی خونید به نظرم بد نیست هر کتابی که میخونیم چند تا جمله قشنگ ازش انتخاب کنیم و در بخش دیدگاه های همون کتاب بذاریم (چون نقد و نظر سخته!) شاید بقیه هم تشویق بشن اون کتاب رو بخونن».
*مهم 100%سوال امتحانی;-)
دکتر غلامحسین یوسفی در باره استاد مجتبی مینوی می گوید:
«مجتبی مینوی یکی از دوستداران و خدمتگزاران صمیم و شایسته زبان فارسی بود، چه در عالم تحقیق و چه در کار نویسندگی. در نثر او این عشق و دلبستگی تجلی دارد و نیز قدرت قلم او و سلیقه اش در انشا و نگارش» .
وی به نثر محافظه کارانه اعتقادی نداشت و «از نیروی زندگی بخش زبان عوام» استفاده می برد اما «درخشانترین و برجسته‌ترین جنبه تخصص مینوی، به جز تحقیقات تاریخی، غور و بررسی و پژوهشهای ژرف او در زمینه متون فارسی است».
مثلا می‌توان تصحیح جلد اول شاهنامه فردوسی را یکی از دقیقترین آثار در این زمینه نام برد. همین دقت علمی و وسواس خاص وی بود که مورد توجه اساتید و پژوهشگران قرار گرفت. تا جاییکه شاید علامه قزوینی به هیچکس به اندازه عباس اقبال و مینوی از نظر دقت علمی اطمینان نداشت . و البته مینوی هم او را می‌ستود. او در کنار تقی‌زاده و فروغی، یکی از سه تنی بود که مینوی آنها را از نظر علمی قبول داشت .
در برخورد با ایران‌شناسان خارجی، «مینوی کوششهای گذشته ایران‌شناسان جهان را در تصحیح متون فارسی و از آن جمله شاهنامه قدر می‌شناخت. اما معتقد بود وقت آن رسیده است که خود ایرانیان به احیای میراث فکری و معنوی خود بپردازند» . در نسخه‌شناسی هم، مینوی یکی از دقیقترین پژوهشگران بود. برای نمونه، وصف دقت وی در اثبات جعلی بودن «کاپوس‌نامه» که ریچارد فرای معتقد به اصالت آن بود و سعی در معرفی آن به‌عنوان نسخه اصلی قابوس‌نامه به جهانیان داشت، آدم را به شگفتی وا می‌دارد.
او در تمامی سفرهایی که به انگلیس و ترکیه داشت، سعی در گردآوری فهرست نسخه‌های خطی در زمینه اسلام‌شناسی و ایران‌شناسی داشت. فعالیتی که بعدها و با پیگیریهای خودش، باعث تهیه عکسها و میکروفیلمهایی از روی این نسخ برای جاهایی همچون کتابخانه دانشگاه تهران شد. البته در کنار اینها، وی از کودکی به گردآوری کتاب علاقه و شوقی وافر داشت. همانهایی که شاید شالوده کتابخانه عظیم وی شدند. کتابخانه‌ای که باید یکی از برجسته‌ترین کتابخانه‌های ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی در ایران نامید.
برگرفته از پژوهشگران معاصر ایران (جلد 9: مجتبی مینوی)
با سپاس از جناب پورفر در نشر و شناساندن چهره های ماندگار فرهنگ و ادب ایران