مقالات شمس تبریزی

به نقل از دوست عزیز و بزرگوار هوشیمو؛
از زبان شمس:
۞
آنچه تو را برهاند، بنده ی خداست، نه نبشته ی مجرد.
:. . . .
مراد از کتاب الله مصحف نیست، آن مردی است که راهبر است.
کتاب الله اوست، آیت اوست، سوره اوست، در آن آیت آیت هاست.
:. . .
مرا رساله ی محمد رسول الله سود ندارد، مرا رساله ی خود باید. اگر هزار رساله بخوانم که تاریک تر شوم.
:. .
هرکه بر این سِر واقف شود و آن معامله ی او شود به صد هزار شیخ التفات نکند. از مرگ کجا غم خورَد؟ به سَر کجا التفات کند.
حیوان به سَر زنده است، آدمی به سِر زنده است.
:.
با خلق اندک اندک بیگانه شو. حق را با خلق هیچ صحبت و تعلق نیست. ندانم از ایشان چه حاصل شود؟
کسی را از چه باز رهانند یا به چه نزدیک کنند؟
:.:
( هر یکی به چیزی مشغول و به آن خوشدل و خرسند. بعضی روحی بودند، به روح خود مشغول بودند، بعضی به عقل خود، بعضی به نفس خود. تو را بی‌کس یافتیم. همه یاران رفتند به سوی مطلوبان خود و تنهات رها کردند...) من یار بی یارانم!
: . :
بر دلها مُهر است و بر زبان ها مُهر است و بر گوش ها مُهر است. اندکی پرتو می زند، اگر شکر کند افزون کند.
خنک آن که چشمش بخسبد و دلش نخسبد. وای بر آن که چشمش نخسبد و دلش بخسبد.
.:.
۞

بعضی کتب به وصف در نمی آیند،زیرا روح نویسنده شان وصف ناشدنی است،
می باید برای شناختشان به خود نویسنده یا گوینده رجوع کرد...
از زبان شمس
*هر که شــــاخ را گرفت،شکست و فرو افتاد... و هر که درخــــت را گرفت،همه ی شــــاخ آنِ اوست...
*اگر به عرش روی،هیچ سود نباشد،و اگر زیر طبقه ی هفت زمین،هیچ سود نباشد... درِ دل می باید که بــــاز شود.
جان کندنِ همه ی انبیا و اولیا و اصفیا برای این بود.این می جُستند.
همه ی عالَم، در یک کس است.چون خـــود را دانست،همــــه را دانست.
*روزی مرا دید. می گوید: «آخر مرا برهان از این مشکل! هرگز دوستی یکرویه نباشد،من دلسوز توام و تو را دلسوز خود می دانم و مرا چنین در حجاب می داری؟
گفتم : آری،مرا قاعده اینست،که هر که را دوســـت دارم،از آغاز،با او همه قهر کنم،تا همــــگی از آنِ او باشم.
*«منصور» را هنوز روح،تمام جمال ننموده بود،و اگر نه،«انا الحق» چگونه گوید؟ «حق» کجا و «أنا» کجا؟ این أنا چیست؟ «حرف» چیست؟
در عالَمِ روح نیز اگر غرق بودی،حرف کِی گنجیدی؟! «الف» کی گنجیدی؟ «نون» کی گنجیدی؟
«من» کو؟! مرا خبر نیست.اگر مرا ببینی،سلام برسان!
*تا «جـــان» داری بکوش! پیش از آنکه مُنادی اجل برآید! این منادی می شنوی چه می گوید بر سر مِناره؟ می گوید:
یکی را از شهر بیرون می کنند.بیایید تا زودتر بیرون بَرَند،که اگر بیرون نبرند،همه خانه را رها کنند،از «گَند» او بگریزند...
*هر «قصـــّه ای» را «مغزی» هست،قصه را جهت آن مغز آورده اند بزرگان،نه از بهرِ دفعِ ملالت...
به صورت «حکایت» برای آن آورده اند،تا آن «غرض» در آن بنمایند.
*«عقل» تا «درگاه» می بَرَد،اما «اندرون خانه» ره نمی بَرَد: آنجا عقل حجاب است و دل حجاب و سر حجاب...
عقل سست پای است.از او چیزی نیاید،اما او را هم بی نصیب نگذارند. حادث است و حادث تا به درِ خانه راه بَرَد،
اما زَهره ندارد که در «حَرَم» رود.
*کافران را دوست می دارم...از این وجه که دعویِ دوستی نمی کنند.می گویند: آری،کافریم،دشمنیم.
اکنون دوستیش تعلیم دهیم،«یگانگیش» بیاموزیم...
اما این که دعوی می کند که «من دوستم» و نیست،«پُر خطر» است!
(بنده از وقتی این کتاب به دستم رسید،دامنم از دست برفت!
اگر عمری بود،باز هم از جملات سنگین و رنگین این آسمانی مرد،در زیر این کتاب می نگارم،تا چه قبول افتد و چه در نظر آید...)

خدا خیرت بده! عجب کتاب خفنی گذاشتی! من چقد دنبال نسخه pdf اش بودم
بسیار بسیار ممنونم:-)

میگویند روزی شخصی پیش مولانا میآید و میگوید که از مکان شمس با خبر است .
مولانا هر آنچه دارد به او میدهد شخص همه را گرفته و میگوید من میروم تا شمس رابیاورم . و میرود و دیگر باز نمیگردد .
شاگردان از مولانا میپرسند این شخص یک کلاش بود و سرت کلاه گذاشت .
مولانا میگوید میدانستم که دروغ میگوید اگر راست میگفت که جانم را هم به او میدادم .
بنگر که تا چه حد است نهایت عشق