درد جاودانگی: سرشت سوگناک زندگی

یکی از نمایشنامه نویسان لاتین گفته است: « من انسانم و هیچ چیز انسانی با من بیگانه نیست.» و من خوشتر دارم بگویم: « من انسانم و هیچ انسان با من بیگانه نیست.» زیرا در گوش من طنین صفت انسانی مانند اسم معنای انسانیت مبهم و مشکوک است. نه انسانی ، نه انسانیت. نه این صفت نسبی نه آن اسم معنا، بلکه اسم ذات انسان را برمی گزینم. انسانی که گوشت و خون دارد . انسانی که زاده می شود، رنج می برد و می میرد، آری می میرد؛ انسانی که می خورد ، می نوشد و بازی می کند ....انسانی که دیده و شنیده می شود؛ که برادر است، برادر راستین.
( متن کتاب : ص 41 )
روح های پاک و راستین در هر کیش و آیینی که باشند همگی به معنی متفقی از انسان اتفاق دارند . همان معنی که همگان را با یکدیگر برادر می کند ، برادرانی راستین....
( الارواح جنود مجنده .....)

:-)
با تشکر از دوست کتابناکی گرامی khar tu khar 8-)8-)
و با تشکر از توضیحاتی که دوست کتابناکیمون poorfar داده اند.8-)8-)
وبا تشکر از سایت محبوبم کتابناک که چنین کتابهای ارزنده در اختیار ما قرار میدهند.8-)8-):x:x

عالیه...خیلی متشکرم

سپاس از برادر عزیزم کبیر اندر کبیر ، بخاطر این کتاب بسیار ارزشمند!
راستش این کتاب را در نمایشگاه کتاب ، امروز دیدم ،ولی به دلایلی از جمله گرانی ! نخریدم... بسیار به شعف آمدم وقتی اکنون آن را در سایت مشاهده کردم... البته از حق نشر و جناب خرمشاهی نباید غافل شد:x
شاید بهترین جملات درباره ی معرفی کتاب از مترجم این اثر،استاد بهاءالدین خرمشاهی باشد:
مثل اینکه بحمد الله این کتابِ کتابستان ! ، که اینک اصل اسپانیایی-انگلیسی اش به «بیش از 30 زبان ترجمه» شده است،و شهرت نویسنده در اسپانیا «مانند مولوی و حافظ در ایران» است،کم کم در ایران خوانده می شود ، و خواننده ی درد آشنا و دیرآشنای خود را می یابد . . .
در این کتاب شاید در حدود 2000 عبارت ژرف و شگرف نقل شده،که بقول حافظ بنیاد هستی آدم را زیر و زبر می کند . . . و در عین حال :
در دل مدار هیچ،که زیر و زبر شوی . . . !
ولی هر چه باشد انسان را هم بگفته ی حافظ تشویق می کند که دست از مسِ وجود (انانیت) چو مردانِ ره بشوید. اما پس از آنکه حتی سست ترین پیوند امیدت را به جاودانگی برید ، در زیر آبشاری از امید و ایمان (که این دو را همزاد می داند) «روح مجروحت را با گلاب ناب ترین» سخنانی که در چنته ی 2000 هزار ساله ی عرفا و حکما یافت می شود ، می شوید ؛
و امیدت را اینبار «آبدیده تر» باز می گرداند که در این دامگه حادثه،احساس می کنی که با هفت هزار سالگان سربه سر و از آنان ماندنی تری . . . !
سپاس از این «هدیه ی ماندنی»:x