تلخپند ( ویرایش جدید کتاب هزل تعلیم )

روان پاک و دور از آلایش بزرگ مردان این سرزمین زمانی که در تلاطم امواج وحشی دریاهای بیگانه یا تسلیم آبهای گندناک به روح مردابی ساحل طلبان، در موج طعنه و تهمت و افتراء بر تخته پاره های قلم می نشست روایتگر اعصاری بود که درد ریاکاری، تسلیم به استبداد و خودفروشیِ ابن الوقت از درون شاخ سترگ فرهنگ این سرزمین را می خورد و برگ های تازه رسته این شاخ را روی زرد می کرد. سخن به درازا نخواهد کشید که اندیشمندانی چون علامه محمدجعفر محجوب، احسان یار شاطر ، پرویز اتابکی و زرویی نصرآباد در منابعی که خواهد آمد به تفصیل به تصحیح نسخ قدمی پرداخته در مقدمه های مفروض هر یک به فتح بابی در زمینه ی این طنزپرداز بزرگ و مهجور تاریخ ادبیات ایران پرداخته اند. عبیدزاکانی هم عصر حافظ بزرگ. مهجور مانده پشت نام منفور هزل در ادبیات فاخر ایرانی! وزیری که دست از مدح شست و به بیان دروغها و انحطاطات عصر خویش پرداخت. در این فراخور نیز در هر بخش سعی می شود کوتاه سخنی درباب مربوط بیاید و سخن به آرایه ی ایجاز. تصحیح رسانه صد پند، تصحیح بند هفتم مذهب مختار،مقدمه ای بر رساله صد پند،بررسی برخی از حکایت های رساله دلگشا در فصل نخست خواهد آمد. بخش دوم بررسی طنز آمیخته به هزل در دیوان دیگر طنز پرداز بزرگ معاصر ایرج میرزا و در نهایت به عنوان بحث مکمل از بررسی حکایتهای عبید و ایرج در نثر و نظم ، بخشی از بررسی سه حکایت هزل مثنوی و معنوی تقدیم می شود. بخش چهارم معرفی و بررسی کوتاهیست بر نشریه طنز ملانصرالدین – مهمترین و پرنفوذ ترین نشریه طنز منتشر شده در ناحیه قفقاز کنونی – و تاثیراتی که این نشریه بر انقلاب مشروطه و جریان طنزآوری در ایران داشته است
امید است روزی بیاید که عبید سرفصل دروس دانشگاهی ای باشد که سخن گفتن از سخنوران سرزمینش مستلزم سرخ و سفید شدن خواننده و نگارنده نباشد!